Agnes Varda

Pedofilia, AIDS, gry komputerowe, czyli poruszyć jak najwięcej tematów zamiast zrobić spójny film.

Artyzm może mieć negatywne strony – jak choćby brak myślenia o widowni, albo myślenie o nim jako podmiocie podrzędnym, którego uwagę trzeba zwrócić na pewne tematy i według tej definicji robi się wtedy dobry film. Jest wtedy przecież pełny atrakcji, prawda? Nowoczesny, na czasie, aktualny, istotny, odważny i tak dalej. Gorzej, gdy autorzy nie przemyśleli tego, co chcą powiedzieć – i nic nie mówią. Wzbudzają kontrowersje i nie mają czym ich poprzeć. Dokładają motywów i tematów, o których zapominają. A w finale kulą ogon i się wycofują, robiąc obrzydliwie bezpieczny epilog… Który chyba jeszcze winę za pedofilię zwala na ofiarę, ciężko powiedzieć, gdy autor jest takim tchórzem artystycznym.

Kung Fu Master jest nazwą gry komputerowej, chodzonego beat’em up’a na automatach. Gra w niego ofiara głównej bohaterki, 14-letni Julien, grany przez syna pani reżyser, mającego w momencie premiery 16 lat*. Predatorem jest matka jego rówieśniczki z klasy. Autorka przedstawia ich relację jako coś pozytywnie romantycznego – tęsknota, motyle w brzuchu, pocałunek, dotyk dłoni. On przytula się do jej piersi jak niemowlę do matki, ona opowiada, że brakuje jej bycia pożądaną – i teraz goni za tym uczuciem. Całe szczęście to francuskie kino, więc jakby miało dojść do czegoś więcej, to by to pokazali, zamiast bawić się w „pocałunek symbolizuje ten-teges”, więc przynajmniej tyle mamy spokoju. Gorzej jest oglądać, jak matka manipuluje własną córką, jak ją okłamuje, olewa, źle traktuje, byle tylko zaspokoić swoje potrzeby. Nie ma tu wiele zakazów. Gdy matka predatorki dowie się, to okaże wsparcie i predatorka pojedzie na wakacje z tym obcym, młodym człowiekiem. Jak do tego doszło? A co, dopiero teraz chcecie zadawać pytania?

Co ma do tego AIDS? Nic, ale parę razy o tym wspomną w tle, że AIDS istnieje i jest poważny. To bardziej oznaka tego, że twórcy nie mieli pomysłu na film, więc by wypełnić metraż zrobili scenę, jak oglądają telewizję i leci tam program o AIDS. I o innych rzeczach. Nie ma to wpływu na cokolwiek, podobnie jak TYTUŁOWA gra, ale liczy się tylko wsadzenie tego do filmu. Jak wypadnie, to wypadnie.

W finale mamy narrację z offu, gdy predatorka mówi, że się do wszystkiego przyznała, rodzice ofiary byli coś tam, trzeba było zmienić szkołę i coś tam. Same bezpieczne słowa, których nawet nie chciało się nagrać, lecą jedynie spoza kadru, gdy predatorka stoi na moście i wzdycha. Tak na wszelki wypadek, jakby ktoś odczytał ten film chwalący pedofilię jako film chwalący pedofilię. Pani reżyser co prawda przedstawia pedofilię jako miłość, bo jak predatorka była młoda, to też się spotykała z młodymi, więc co za różnica, jeśli robi to dwie dekady później? Wiek to tylko liczba, ale spokojnie, w finale pokazujemy, że to nie jest słuszne. Jesteśmy kryci.

Epilog pokazuje ofiarę, gdy opowiada między kolegami, że zrobił przysługę starej kobiecie i pozwolił jej realizować marzenia. Można to odczytać jako chwalenie się przed kolegami, albo że twórcy zrzucają winę na ofiarę. Ciężko powiedzieć. Agnes Varda kolejny raz wyprzedziła swoje czasy.

*na szczęście wyrósł chyba na normalnego człowieka, a przynajmniej na Wiki nie piszą o niczym szczególnym.