Louis Malle

Louis Malle rozumie depresję i z całych sił stara się, by widz też ją zrozumiał. Piękna sekwencja przed kawiarnią, zobaczcie koniecznie!

Fabularnie jest to historia alkoholika w depresji, który wyszedł z nałogu i… Cóż, prawdopodobnie planuje samobójstwo. Wyrusza jeszcze w podróż po znajomych, zanim targnie się na swój los.

Reżyserowi można – dosyć łatwo zresztą – zarzucić nadmierne wciskanie przesłania, że zbyt stara się, aby odbiorcy (oraz postaci w filmie) zrozumieli przesłanie. Miałoby się wtedy rację, to po prostu przegadany film. Jednocześnie jednak intencje są szlachetne, poziom empatii czy wiedzy jest u reżysera wysoki. To nie dzieło aktywisty, ale dojrzałego artysty, który ma temat, jaki musi poruszyć. Samobójstwo tego wymaga, nawet dziś – jak sam zainteresowany myśli o pozbawieniu się życia, co to dla niego znaczy, jak to uzasadnia sam przed sobą. I jak inni na to reagują. Wiele w tym ponadczasowej tragedii. I piękna. Szkoda, że tak jest.

Film przede wszystkim urzeka momentami, szczególnie tym podczas sekwencji w kawiarni, o której mogę napisać esej. To taki moment, jakby film nauczył się grać jazz. Finał również uderza swoją bezpośredniością – i tylko tyle mogę powiedzieć, bez zdradzania za dużo. Nie jest to film, który robi wszystko dobrze, ale niektóre elementy robi wyjątkowo dobrze. Poczułem ten dramat. Mnie to wystarczy, mógłbym napisać, gdyby to nie było tak ujmujące klasy tej produkcji. Jestem za nią naprawdę wdzięczny i chcę do niej wrócić.