Kto ci zaśpiewa („Quién te cantará”, 2018) ★★★★ Reżyser Magical Girl pokazuje, że dzieci są straszne. Historia o amnezji jest tylko środkiem do celu, do opowiedzenia o życiu, od którego chce się uciec. Niezwykła opowieść – na koniec okazuje się, że bohaterka idolizowała cały czas piosenkarkę, która tak naprawdę była jej córką. Córką, której nienawidziła. Wszyscy robią sobie krzywdę, nie mogą od niej uciec, a ratunkiem jest zapomnieć, nie mówić o tym, milczeć, trzymać w tajemnicy… I robić wszystko od początku.

Miłość i potwory („Love and Monster”, 2020) ★★★ Jak w miłości nie wyjdzie, to zostań podcasterem. Fajny piesek, potwory i trzeci akt. Mam liczne problemy z tym filmem, ale to temat na cały felieton – mam po prostu dosyć filmów, które są zbiorem elementów i sobie wybierasz: „To lubię, to było nudne” i potem wszystko zależy od twojego charakteru. Albo piszesz: „chujowe, ale były momenty”, albo „fajne, chociaż sporo tutaj słabych rzeczy”. Bohater jest irytujący i dosłownie wolałbym oglądać każdą inną postać w tym filmie, niż jego – ale na koniec już nie jest irytujący. I najwyraźniej twórcy/producenci myślą, że to zaleta. I tak dalej…

The Forest of Love – miniserial (2020) ★★★★ Tak właśnie wyobrażałbym sobie proces kręcenia „Funny Games„, gdybym sobie to wyobrażał. Sono eksploruje seksualną energię i nienawiść do siebie. Kolejny raz. Fajnie jest sobie przypomnieć, że ten człowiek jest w formie i umie zrobić sześć godzin o tym (wersja serialowa, filmowa trwa 2,5h). To szalone kino, ale w sumie nie zapadnie to w pamięci. Nie ma tu łamania penisa (Love Exposure) albo mastershota na ulicy (Tokyo Trybe). W zasadzie przez większość czasu wydaje się, jakby niewiele się działo – od początku wszystko jest jasne. Bohaterowie nienawidzą siebie, a Zły Człowiek to wykorzystuje, pętla cały czas się zaciska i nikt nie może już jej opuścić. Robią, co on każe, bo nie ma odwrotu ani innego świata, który by ich przyjął, uratował, zbawił. Są sami i mogą sobie sami pomóc, ale ich wewnętrzne doznania ich kontrolują. Osobiście radziłbym obejrzeć wersję filmową – i to tylko tym, którzy już lubią kino Sono. W „pełnej” wersji nie widziałem nic, co by uzasadniło taki metraż – serio. Dobrze się oglądało, w zasadzie całość obejrzałem na raz, ale miałem wrażenie, że coś mnie ominęło, skoro bohaterowie nadal robią to samo, a przecież cały odcinek za mną. Dopiero finał, te ostatnie 12 minut, coś konkretnie dodają.