Good Place – sezon I (2016) ★★★ Kpina z etyki i moralności. Do nieba trafiają same Muminki. Ted Denson zawsze na plus! Nie jest to jakiś zły seans, ale ktoś powinien uświadomić twórców, że „bycie dobrym” nie polega na robieniu rzeczy, których nie chcemy, oraz na samopoświęceniu. Na tym polega kult zła, to są przecież podstawy…

…ale odcinek „Michael Gambit” to prawdziwy odcinek wszechczasów, mówię wam. Nie mogę wam nic o nim napisać, to po prostu musicie zobaczyć. To, co się tam dzieje, jest genialne. I im dłużej nad tym myślałem, tym lepsze się stawało. Absolutne 10/10… chyba. Na pewno są w tym odcinku dobre rzeczy, ale czy na pewno jest to chociaż czołówka dekady? Czy to po prostu my, jako widownia, tak rzadko mamy szczęście oglądać tak dobre odcinki robiący podobne rzeczy, że nam opada szczęka i już więcej nam nie potrzeba do bycia szczęśliwymi? Tak czy siak: odcinek leci do Top 10 dekady. I będę oglądać dalej. Tym odcinkiem zostałem kupiony.

Mindhunter – sezon I (2018) ★★★★ Fajni psychopaci, dobry koncept na „Kawę i papierosy 4„. Groff nie śpiewa, co za bezczelność. Ogólnie problem z tym sezonem polega na tym, że nie ma wątku pierwszoplanowego. Rozmowy z psychopatami są wątkiem pobocznym, ale i głównym daniem przez większość czasu. Czas wypełniają nudne wątki trzecioplanowe w stylu: „Ona jest ze mną, ale zdradza, obraża się, przeprasza, a potem jesteśmy razem i ona nie chce, ale wtedy już to nie robi na mnie wrażenia”. Bo tak naprawdę jest wątek główny, to rozwój głównego bohatera, który uczy się zwalczać ogień ogniem bez pytania o moralność. I wokół tej moralności twórcy tak tańczą, że w sumie nie wiem, czy o niej wiedzą. A było tutaj jednak trochę fajnych pomysłów na motywy poboczne, jak udupienie dyrektora, bo ten mógł w przyszłości źle się rozwinąć – to było słuszne, czy to jednak z nami jest coś nie tak i nadużywamy władzy? Żaden z tych pomysłów nie jest właściwie rozwinięty. Plus dosyć dezorientująca warstwa behawioralna – w ogóle nie pokazują, że ich (dzisiaj naturalne) podejście było wtedy rewolucyjne. Tylko gadają, że to jest nowe i co tam jeszcze, ale tak naprawdę ich geniusz sprowadza się do: 1) „Hm, zgwałcił. Musiał mieć powód!” 2) „Czemu zgwałciłeś? Lubisz to, nie?”. A poza tym dużo jest gadania o tym, że nie można kłamać czy manipulować podejrzanym. To mi się w ogóle nie dodaje wobec tego, co widziałem w „Making of Murder„, ogólnie słabe wprowadzenie w realia i temat.

Master of None – sezon II (2017) ★★★★★ Jakoś nie zauważyłem, że ostatnia dekada to w sumie okres takich artystycznych seriali. Nie były zbyt popularne czy coś, ale jednak jest ich tyle, by mówić o trendzie. Pozostawieni to oddzielna sprawa, ale właśnie Master of None, Opowieści z Pętli, Atlanta… Nowe rzeczy, własny styl, próbowanie własnych rozwiązań. To prosta opowieść o młodym gościu, który lubi dobrze zjeść, jest aktorem i coś w tym polu chce osiągnąć, a zamiast tego trafia do telewizji. I to jest piękne – czasami odcinek opowiada jego bieżące losy, czasami pozwala sobie na eksperymenty. O miłości, o jedzeniu, o codzienności. Baza jest tu naprawdę doskonała – stworzono szereg konkretnych, naturalnych postaci, na których historia może się skupiać, ale równie dobrze mogą tylko zaglądać do życia innych. To pozwala na szerokie zainteresowanie różnymi ludźmi i aspektami ich codzienności. I najważniejsze: za tym wszystkim stoi naprawdę solidne rzemiosło, wręcz natchnione. Scenariusz, aktorstwo, reżyseria – to wszystko jest tu naprawdę mocne, silne, solidne. Proste rozmowy, najtrudniejsze do zrealizowania, tutaj sprawiają wrażenie łatwych, pozbawionych wysiłku. Jak w życiu – te rzeczy po prostu się dzieją. A my to oglądamy i mamy z tego przyjemność, bo mamy przed sobą ludzi, którzy nas interesują. Oni mogą nas zaprowadzić wszędzie – poznajemy ich święta, idziemy z nimi na wesele, na pierwszą randkę, a także stawiamy pierwszy krok w miłości, która może nas zranić. Absolutną perełką jest tutaj odcinek o jednym dniu z życia Nowojorczyków: portierów, sprzedawców w sklepikach, taksówkarzy. Każdy z nich chce iść do kina na film, o którym inni mówią. Jest w tym chyba jakaś metafora.

Relaksujące kino, zaskakujące też głębią nawiązań, użytych środków wyrazu czy samą tematyką. I jednocześnie można to olać, wyciągając z tego jedno: jedzenie jest naprawdę fajne.

Castlevania – S1 & S2 (2017-2018) ★★★★ Ładna animacja, jak w grach przygodowych. Dużo brutalności, walk, krwi, umierania – walenie w Kościół męczące, ale fabuła poza tym jest dosyć ładna. Ojciec zraniony śmiercią matki, konflikt potomka z ojcem, lubię to.

Greatest Events of WWII in Colour (2019) ★★★★ Jeszcze raz o ważnych bitwach. Dobra forma. Warto zobaczyć odcinki o Pearl Harbor, Staliningradzie czy bombie atomowej.