Romeo i Julia („Romeo + Juliet”, 1996) ★★★ Wiadomo, najlepiej zwalić na listonosza za zostawienie awizo.
W sumie chaotyczna, hałaśliwa estetyka i tłum bohaterów, którzy nie wiedzą, co mówią, pasuje do historii Romea i Julii. To okropny film, hałaśliwy i pełen błędnych decyzji artystycznych, które wynikają z chęci reżysera, aby pójść na całość, a nie, żeby opowiedzieć historię ze zrozumieniem. Albo przynajmniej mylił ze sobą te dwa pojęcia, że tę historię trzeba w taki właśnie sposób opowiedzieć. W efekcie dramat jest pusty, tragedia też, zdanie nie idzie zrozumieć z powodu rozkojarzenia uwagi odbiorcy natłokiem wizualnym… A to jest jednak Szekspir, połowa słów w jego sztuce już nie istnieje we współczesnym języku. Jak już chcieli szaleć, to tekst też trzeba było zmienić, a nie, że teraz wszyscy się śmieją, że bohaterowie mówią o wyciąganiu mieczy, gdy sięgają po broń palną.
Przynajmniej uwieczniono urodę Claire Danes.

Król rozrywki („Greatest Showman”, 2017) ★★★ Tak, ten film ma masę wad i całkowicie rozumiem ludzi, którzy stawiają tę produkcję na liście „Najgorszych w historii”: historia nie ma sensu, postaci nie mają sensu, relacje nie mają sensu, piosenki są banalne w treści, do tego wzięto na celownik postać negatywną i starano się ją wybielić, żebyśmy ją lubili i nawet uczyli od niej… Mnie osobiście najbardziej boli to, że te same piosenki brzmią dużo lepiej, gdy ci sami ludzie po prostu je śpiewali na jakieś proste aranżacje. W filmie wymyślili jakieś popowe gówno, ich głosy przeszły przez maszynkę i ogląda się to co najwyżej z wyrozumiałością…
Ale jak to jest wyreżyserowane! Wizja jest silna, narracja obrazem tyle wyraża, że byłem oczarowany, co tu się wyprawia. I nawet nie chodzi o samą choreografię, bo ta głównie jest, ale o starcie różnych obrazów, spojrzeń – jak piosenka potrafi trwać i trwać, rosnąć, a historia w tle robi to samo. To jest piękno i siła musicalu, w ten sposób kupuję całą umowność i skróty, dlatego oglądam ze względną przyjemnością. Po prostu mało który film jest zrobiony w tak dynamiczny sposób – jakby to było normą, to bym niżej oceniał. A tak to mi tego brakuje, mam tylko „Greatest Showman„. To film sztuczny i nieudany, w ogóle nie ma tutaj pokazanie, jak bohater buduje swój sukces, jak konstruuje swoje występy, jak daje widowni i swoim pracownikom radość. Tylko o tym mówią.
Reżyser ma więc rękę. Nie ma jej tylko scenarzysta, który nie podołał zadaniu w pokazaniu negatywnej postaci tak, aby znaleziono w niej coś pozytywnego. Hamilton zrobił coś zupełnie innego. Producent też oszalał, wymuszając całą tę popową otoczkę. Film jedyny w swoim rodzaju. Słaby, ale takich zalet nie ma wiele innych produkcji. Opening oglądałem wielokrotnie jeszcze przed samym seansem, piękna rzecz.