James Bond

Restart serii i młody Bond, który musi pracować nad samokontrolą, jeśli chce… No właśnie, co? Już jest znakomitym agentem, który swoimi zdolnościami zaskakuje samych przełożonych. Jest skuteczny, ambitny, nieprzewidywalny i wykazuje się inicjatywą. Pod wieloma względami jest najlepszy z dostępnych agentów i po prostu najlepszy sam w sobie. Już teraz wykazuje się wysokim opanowaniem w każdej sytuacji – gdy to infiltruje albo też jest w cywilu w towarzystwie kobiety. Potrafi zażartować, swobodnie czuje się w każdej sytuacji i udowadnia też, że można na nim polegać. Już jest prawdziwym bohaterem, nie tylko jeśli chodzi o sprawność fizyczną, ale i determinację oraz gotowość do rzucenia się w ogień o każdej porze. Mimo to jest to film o człowieku, który musi wybierać, a koniec końców winić będzie mógł tylko samego siebie.

Czuję się mocno zaskoczony tym, jak solidnie wykreowano bohaterów w tym filmie. Wystarczyły tylko dwie tak naprawdę: Vesper i Bond. Gdy tylko się spotykają, zaczynają siebie nawzajem analizować, wyzywają jeden drugiego na pojedynek, filtrują ze sobą. Okazuje się, że są w stanie zrozumieć nawzajem tylko po obliczu, a dzięki temu widzowie przed ekranem są w stanie ich zrozumieć i dostrzec więcej na ich twarzach. Zranieni ludzie z ciężkim życiem, którzy musieli wiele się nauczyć, zanim doszli do tego, kim byli teraz. Oglądając każdą sekwencję akcji, mam pewność, że biorą w niej udział ludzie z krwi i kości.

Konstrukcja tego filmu działa zarówno na poziomie głównym, jak i szczegółowym. Historia składa się z czterech aktów i każdy kolejny jest wyraźną konsekwencją działań bohatera, jednak widać to dopiero dużo później, kiedy znamy szerszy obraz. Wtedy też uderza w nas konsekwencja wszystkiego i pytanie, czy było warto, czy drugi raz zrobilibyśmy to samo na miejscu Bonda? Czy on sam zrobiłby wszystko tak samo? Czy wybrałby inaczej? Rozumiemy ciężar bycia tym, kim Bond jest. To po prostu świetna historia, pełna zwrotów akcji, płynna i zróżnicowana, a przy tym bardzo wizualna. Plany bohaterów poznamy poprzez obserwację ich zachowania – zresztą często improwizują. Mało mówią, wolą działać i zachować swoje przemyślenia dla siebie. Z drugiej strony w tym filmie liczy się wiele szczegółów – sceny akcji są zbudowane wokół pokazywania nie akcji, ale tego, kim bohaterowie są. Nagle pojawia się wyzwanie i mają ułamek sekundy, aby zdecydować, co wybrać i w ten sposób pokazać, na czym im tak naprawdę zależy. Najbardziej lubię moment na lotnisku, gdy Bond zwisa ze strony pojazdu i w ostatniej chwili powinien się podciągnąć niczym Indiana Jones czy inny typowy bohater – w sytuacji kryzysowej tak bardzo chce się podciągnąć, że to robi! – ale w Casino Royale Bond się potyka, popełnia błędy, jest ranny tak fizycznie, jak i psychicznie, a w tamtej scenie musi się poddać i leci na glebę, żeby się uratować w ostatniej chwili. Takich momentów jest pełno, a dzięki nim o wiele mocniej wybrzmiewają wszystkie chwili triumfu, które po tym nastąpią.

Warto też zauważyć, ile tego, co widzimy, faktycznie zostało zrealizowane przed kamerą. Wszystko faktycznie wygląda, jakby rozgrywało się na naszych oczach.

Jeśli miałbym wymienić jakieś problemy, jakie mógłbym mieć z tym filmem, byłyby to szczegóły: agencja wywiadowcza patrząca w wyszukiwarce, czego terrorysta może chcieć; Bond polegający na telefonie komórkowym jakby to był współczesny smartfon; zakończenie w pewnym stopniu rozbijające cały film na dwa i wymuszający tym samym seans Quantum of Solance (o którym dziś wiemy, że nikt nie chce nawet o nim pamiętać). Ten masaż serca na końcu można było lepiej zorganizować… I tylko to ostatnie tak naprawdę wpływa na całość filmu. Nie licząc tego – Casino Royale to w zasadzie doskonały tytuł. Mądry pod kątem akcji, jak i konstrukcji scenariusza; ciężki, ale i niewiarygodnie przyjemny w oglądaniu, nieprzewidywalny, zaskakujący, pełen niemal ikonicznych sekwencji i tekstów, barwny i zachwycający ilością pracy w niego włożoną. Każdy na planie był oddany temu tytułowi – wierzył w niego i to widać, ponad dekadę później. Casino Royale chce się chwalić – za bohatera, za antagonistę, za kobietę Bonda, za prawdopodobnie najlepszy czwarty akt w historii kina… (chociaż w sumie dawno nie widziałem Prawdziwych kłamstw, ponoć tam jest lepszy)

Cóż jeszcze mogę dodać – XX wiek miał Die Hard, XXI wiek ma Casino Royale.