Rob Reiner

Jeden z tych udanych filmów, które ogląda się naprawdę ciężko i nie chce się do niego wracać. Ani kończyć. A najchętniej to bym go przewinął… O co chyba tutaj chodzi, prawda? Bohater jest uznanym pisarzem i doznaje wypadku, w skutek którego trafia pod opiekę swojej największej fanki, która zamyka go w swoim pokoju… Jednak szybko okazuje się, że pisarz prędko tego domu nie opuści. Jeśli w ogóle. Okazuje się, że fanka cały czas go obserwowała z ukrycia – może nawet nie miała na początku żadnych planów? – ale wykorzystała okazję, aby poznać swojego ukochanego pisarza. I teraz nie ma zamiaru go wypuścić: z miłości. Co więcej, autor ma przy sobie najnowszą książkę, która w ogóle fance nie przypadnie do gustu – i będzie domagać się nowej, gdy poprzednia wyląduje w ogniu.

Otwarcie i zamknięcie jest angażujące, nawet imponujące pod niektórymi względami, ale sam przebieg historii nie jest wystarczający. Nie jest przyjemnym siedzieć razem z bohaterem bez możliwości ruchu, a jednocześnie wiadomo, że on sam nic tutaj nie osiągnie. Na końcu wywalczy swoją wolność, tak, ale najpierw będzie musiało się wydarzyć coś z zewnątrz, żeby to umożliwić, więc tak czy siak musimy czekać. Relacja między pisarzem i fanką nie jest zbyt dynamiczna lub angażująca – przebiega tak, jak można się było spodziewać, bez większych zaskoczeń. Jest tu głębia psychologiczna oraz wiarygodność, co oczywiście doceniam. I mam świadomość, że chodziło właśnie o to: żeby seans był męczący dla odbiorcy, żeby czuł tę presję i zagrożenie życia. Problem w tym, że nie bardzo czułem jego ograniczenia – bycie na wózku najwyżej utrudnia mu poruszanie się, ale też nigdy nic nie jest poza jego zasięgiem (za wysoko), nigdy nie musi kombinować wokół tych ograniczeń. Drzwi otworzy spinaczem, przejedzie się po salonie, zgarnie nóż, ukryje coś pod materacem. A telefon będzie zdemontowany. To nie powinno męczyć w ten sposób i przez to mam pewność, że to ostatni seans, jaki mam z tym filmem. Do początku lub końca mógłbym wrócić co najwyżej.

Podoba mi się, że to jest film o strachu autora książek, ale jest to strach uniwersalny i każdy z widzów jakoś może się odnieść do samego bycia w zamknięciu, odizolowaniu, opuszczeniu, w końcu uznanym za martwego. A bohater wcale nie jest szczególnie uznany: jest popularny, ale pisze marne czytadła wyglądające jak romanse do kupienia z kosza na dworcu kolejowym. I nie jest szczęśliwy ze swojej pracy, to dla niego ciężar. Annie Wilkes to jedna z najlepszych postaci tego typu: kierowana miłością na każdym polu, z niejasną przeszłością, pełna wewnętrznych blokad, które po latach teraz dopiero puszczają i zachowuje się strasznie świeżo, gdy przeklina, gdy próbuje być wulgarna i obrażać. Widać, że nie ma z tym żadnego doświadczenia i teraz nagle jej wewnętrzne demony wychodzą na światło dzienne… Ona jest straszna, ale nie wtedy, gdy właśnie krzyczy, wtedy jest niepokojąca. Straszna jest wtedy, kiedy działa. Nie kiedy manipuluje, ale kiedy zmusza. Nie kiedy odkrywa prawdę, ale kiedy wymierza karę. I chociaż jest w jej relacji z widzem odrobina współczucia – zapewne była przeruchana przez ojca na wylot – to nadal finałowa konfrontacja daje tylko i wyłącznie satysfakcję. O pisarzu w zasadzie ledwo co mogę napisać. Boi się, tylko tyle. A na koniec mówi, że to mu pomogło. Chciałbym też zobaczyć trochę więcej w zakończeniu, chociaż montaż, jak wydostaje się z samego domu, znajduje pomoc.

Scena łamania nóg nadal ma efekt trzęsienia ziemi. Czuć, że cała widownia – nie ważne, jak liczna – poruszy się w tym samym momencie. To widok, który został ze mną na lata i widząc go dzisiaj, jak ta stopa wygina się w drugą stronę, reaguję tak samo. Przez nią podchodziłem do powtórki bez entuzjazmu, chociaż to dobry film. Z drugiej strony rana postrzałowa wydaje się jeszcze mocniejsza, ale jednak całkowicie o niej zapomniałem i była dla mnie szokiem. Innego rodzaju zaskoczeniem było zobaczyć Lauren Bacall – nawet ją rozpoznałem, chociaż musiałem się upewnić.