William Hanna & Joseph Barbera

Przekąska o północy („Midnight Snack”, 1940) ★★★★★ Tutaj się wszystko zaczęło, dlatego się gonią. Jerry jest delikatny, chce tylko zjeść, by przetrwać. Tom nie chce go tylko złapać: chce mieć nad nim władzę, wydawać mu polecenia, rządzić nim. W pewnym momencie Jerry nawet sam wraca do klatki po tym, jak Tom na niego gniewnie spotkał. Tom jest psycholem! Długo w sumie nawet czekamy na jakiś punkt kulminacyjny: głównie dręczymy Jerry’ego i oglądamy, jak Tom wpiepsza pół lodówki. To jest część wszystkich następnych przygód.

W psiej skórze („Puttin’ on the Dog”, 1944) ★★★★ Na początku widzimy plastyczność bramy, ile potrafi ona utrzymać. Więcej wstępu nie potrzebujemy, bo zaczynamy od widoku, jak Tom goni Jerry’ego. Kot i mysz, to wszystko, tylko tym razem trafili do psiarni: a tam wszystkie rodzaje psów i cudy animacji: te duże, które potrafią niczym koparka wykopać jednym ruchem drzewo, te małe i krzykliwe, te z gęstą sierścią, w której skrywają się wszelkie skarby… Jest zabawnie.

Sam na sam („Tee for Two”, 1945) ★★★★★ Tom nie jest najlepszym golfiarzem, Jerry nie jest najlepszą piłką, ale jak dodasz pszczół, to wszystko jest dużo lepsze. Jedna z moich ulubionych przygód duetu Tom & Jerry, najbardziej zabawna. Historia to nieustająca walka: najpierw on dręczy jego, potem on jego i tak się zmieniają, kto komu bardziej dowali. Plastyczność animacji jest absolutnie cudowna, okrzyk Toma po spotkaniu z pszczołami i ekscytacja Jerry’ego, że może do tego doprowadzić… To jest czysta zabawa. I chyba milion wyświetleń zajęło mi ogarnięcie, że czapka Lincolna symbolizuje zdanie sobie sprawy, że jest się ofiarą zamachu. Chyba?

Kot kręglarz („The Bowling Alley-Cat”, 1942) ★★★★ Jerry delikatny, chce się tylko bawić. Tom na pół demoniczny, na pół drań – chce mu zepsuć zabawę. A potem się ganiają – najpierw on wygrywa, potem on, a na końcu jest największe lanie. Tak lubię.

Tchórzliwy kot („Fraidy Cat”, 1942) ★★★★ Uwielbiam pomysł bycia w takim domu i słuchania audycji horrorowych. Tom też jest tego fanem, a Jerry postanawia go nastraszyć. Miłe. A widok przerażonego Toma, gdy za nim odkurzacz udaje ducha, jest pewnie najśmieszniejszym kadrem z udziałem tych zwierzaków, jaki widziałem na oczy.

Mysz na wojnie („Yankee Doodle Mouse”, 1943) ★★★★ W piwnicy trwa zabawa w fort: utrzymanie stron oraz wykorzystanie tego, co mamy pod ręką. Urzekające oraz patriotyczne, ale ma też zalety.

Kto pod kim dołki kopie („Trap Happy”, 1946) ★★★★ Kot dzwoni po kota, żeby ten mu pomógł z myszą. Przyjeżdża ekspert, który w ciągu siedmiu minut zmieni profesję – bo jak wiadomo, klient tylko przeszkadza. Zawsze i wszędzie. Mamy możliwość go odstrzelić, to na co czekać? Seria gagów, jeden za drugim, im dalej, tym lepsze, z finałowym: przeciągnięciem kota przez ścianę na rękę. Ubaw po pachy!

Koncert na cztery łapki („Cat Concerto”, 1947) ★★★★ Tom gra koncert, a Jerry okazuje się akurat mieszkać w jego instrumencie. No kto by się spodziewał. Nie zobaczyłem żartu, który warto by wyróżnić albo chociaż o nim wspomnieć – może poza tym, że najwyraźniej Tom po godzinach prowadzi drugie życie jako światowej sławy wirtuoz. Nawet nie wiem, czy ludzie klaszczą mu dlatego, że dobrze gra, czy oklaskują zwierzę grające na instrumencie. Rywalizacja z Jerrym jest konkretna, ale w tej akurat animacji chodziło o coś innego: jest ono osiągnięciem tej techniki. Naprawdę można uwierzyć, że Tom gra na pianinie.

Sobotni wieczór („Saturday Evening Puss”, 1950) ★★★ Sobota wieczór, właścicielka wychodzi, więc Tom z kolegami urządza imprezę. Robi kanapki i wspólnie z innymi kotami gra jazz, a Jerry’emu to przeszkadza. Jest zabawnie! BTW: tutaj przez ułamek sekundy widać twarzy właścicielki Toma. Taka ciekawostka…

Wujaszek Pecos („Pecos Pest”, 1955) ★★★ Animacja trochę jak horror – o zagrożeniu prześladującym Toma zawsze i wszędzie, aż do końca. Kuzyn Jerry’ego przybywa, aby ćwiczyć grę na gitarze – i wtedy czułem, że jestem trollowany. Oto włączam kreskówkę z Tomem i Jerrym, a od dwóch minut ponad oglądam mysz grającą na gitarze. Dopiero gdy struna pęka, zaczyna być zabawnie – bo w końcu kocie wąsy są idealnymi strunami, jakbyście nie wiedzieli. Jest śmiesznie!

Tchórzliwy kotek („Timid Tabby”, 1957) ★★★ Toma odwiedza kuzyn, który boi się myszy. I razem walczą z Jerrym, który po wszystkim potrzebuje terapii. Pomysł wyjściowy nie jest najlepszy, postać strachliwego kotka nie ma konsekwencji, a jej przemiana nie jest zasłużona. Żarty są skupione wokół innych motywów – Jerry goni kuzyna, dogania Toma, myśli, że to Kuzyn, jest nieostrożny, dostaje w łeb. Powtórzyć aż do punktu kulminacyjnego, gdy Tom ma cztery kończyny i dwie głowy.