Eric Rohmer

Chodzą po łące, z off-u narrator gada 16 słów na sekundę i każde brzmi jak biały szum. Fabularnie jest to film o gościu bez osobowości, który pojechał na urlop i spotkał kobietę bez osobowości, więc między nimi zaczęło iskrzyć – a przynajmniej tak twierdzi opis filmu. Twierdzi też, że wspomniana kobieta jest tytułową kolekcjonerką, zbierającą mężczyzn. Uwodzi ich, ale nie konsumuje, trzyma w pobliżu tylko. Nic się w tym filmie nie dzieje, temat nie tylko nie jest rozwijany, ale też odejmowany jest mu całe ludzkie zaplecze. Jeśli kiedyś sami byliście w takiej sytuacji, to nie zobaczycie tutaj godnej reprezentacji samych siebie – i lepiej za bardzo się w to nie wgłębiać, bo wtedy film będzie się jawić wyłącznie jako gorszy i gorszy. W finale bohater zostawia w końcu dziewczynę, uwalnia się od niej… I narracja z OFF-u urywa się, jakby wtedy już bohater nie miał żadnych myśli. Jakby miał w środku wyłącznie potrzebę narzekania i cierpienia, syndrom ofiary, a gdy wszystko się odmieni, to w jego życiu nie ma nic więcej. Zamiast dorastania czy pójścia dalej jest tylko: „Co teraz?”. Rohmer idzie na skróty w każdy możliwy sposób – każde ujęcie wydaje się zarejestrowane przypadkiem, jakby nikt w ekipie nie wiedział, kiedy kamera jest włączona. Aktorzy improwizują, czyli nic nie robią poza leżeniem i gadają o niczym.

Mogę sobie jakoś wyobrazić, że są widzowie, których urzeka leniwa atmosfera czy coś, ale takie produkcje są jednak hańbą dla kina i jego możliwości.