Barry Levinson

Komedia mówiąca sama o sobie, że jest śmieszna. 40 lat później taki film wygrałby główne Oscary.

Rok 1965, trwa wojna w Wietnamie. Do bazy wojskowej przybywa nowy DJ radiowy, który wprowadza nową energię – zarówno poprzez swoją energię, jak i dobór muzyki, stawiając bardziej na Jamesa Browna niż Franka Sinatrę. Słuchacze go lubią, władze niekoniecznie – ale bardziej istotne będzie, jak taka nowa osoba zareaguje na to, czego doświadczy własnymi oczami w Wietnamie. Czy będzie o tym milczeć, czy też powie na głos niewygodną prawdę o wojnie.

Cały film balansuje na cienkiej granicy pomiędzy trzema rzeczami: faktycznie miło spędzonym czasem z uwagi na Robina Williamsa, doceniania popkulturowego filmu o Wojnie oraz wzdychania, ilekroć film odkrywa swoją manipulacyjną stronę. Robin Williams miał improwizować swoje wypowiedzi i one faktycznie są zabawne – głównie ze względu na skalę: imituje dźwięki, naśladuje celebrytów, zmienia style i mówi z prędkością karabinu maszynowego. Pięć minut później nie pamiętam, co mówił, ale pamiętam, że dobrze się bawiłem słuchając tego. W sumie nawet bardziej go polubiłem w momentach, kiedy był dyscyplinowany i musiał zachować powściągliwość: a i tak udało mu się w inteligentny sposób „dowalić” oponentowi („Excuse me, sir. Seeing as how the V.P. is such a V.I.P., shouldn’t we keep the P.C. on the Q.T.? 'Cause if it leaks to the V.C. he could end up M.I.A., and then we’d all be put on K.P.”*). Oglądanie takiej persony jest zapewne bardziej wartościowe, kiedy słyszy reprymendę i znajduje się w sytuacji, kiedy jedno niewłaściwe słowo oznacza zmianę ścieżki kariery. Ten poziom jest niestety spłycony – dość powiedzieć, że film jest oparty o prawdziwą historię i pierwowzór postaci Robina Williamsa skończył inaczej, a to tylko jeden z przykładów. Z tym osobiście nie mam problemów – umiem docenić, że film przedstawia ważny temat w miarę przystępny (wręcz nawet rozrywkowy) sposób. Mówi wtedy znajome rzeczy, może poza jednym: USA przybyło tam, aby pomóc, ale miejscowa ludność tak tego nie widziała, dlatego walczyli. Nie ma tutaj analizy konfliktu ani przypomnienia, jak USA tam w ogóle się znaleźli, ale nie wymagam tego-  Vietnam Kena Burnsa trwa w końcu 17 godzin. Jest tutaj szok wywołany zamachami i przemocą, nawet sam Robin Williams bije kogoś z główki. Jest Wietnamczyk z monologiem antywojennym. Tanie rzeczy, ale zadowalają – pytanie tylko, czy tylko sumienie, czy faktycznie przemawiają do wyobraźni.

Największy problem to w sumie sam humor – bo film ma w zasadzie śmiech publiczności rodem z sitcomów. Niezależnie od tego, czy będziecie uważać Robina Williamsa za zabawnego, to w pewnym momencie zacznie przeszkadzać, że jedyną rolą/funkcją Forresta Whitaka jest śmiać się z żartów pana Williamsa. Cały czas są cięcia na czyjś śmiech albo ktoś dosłownie powie: to jest zabawne. To jest komedia. Dzisiaj jest to jeszcze bardziej zastanawiające pewnie, niż wtedy – bo film nie tylko jest zabawny sam w sobie, nie trzeba widzom tego wmawiać! – ponieważ dziś Robin Williams jest okryty wieczną legendą. Nawet jeśli mało kto pamięta, że mija 10 lat od jego samobójczej śmierci w sierpniu 2014 roku. Zdążył wtedy zagrać jeszcze w czterech filmach. Może nie grał w najlepszych filmach, ale miał sympatię widzów i lubiliśmy go oglądać. Inne czasy, które się skończyły. Tak czy inaczej, dobrze było mi wrócić do tej komedii. Jest taka, jak ją zapamiętałem.

GOOOODMORNINGV.I.E.TNAM!

*swoją drogą nie rozumiem tego nabijania się z używania skrótów. 15 lat wcześniej serial MASH cały czas korzystał z takich fraz, jak KIA lub AWOL. Tam się tego nauczyłem i to był po prostu żargon danego zawodu, a tutaj śmieją się, jakby używanie ich było oznaką megalomanii.