Październik 2022

Sprawia wrażenie politycznego serialu dla dorosłych – pomimo banałów, przypadków, zbiegów okoliczności, naciągania zwrotów akcji czy niedojrzałych postaci.

Viserys jest królem bez następny tronu. Ma córkę i żonę w ciąży, ale jeśli coś jej się stanie? Albo urodzi kolejną córkę? Co wtedy? Kto będzie następcą? A jeśli zdecyduje się wyznaczyć jako taką swoją córkę Rhaenyra? Wtedy mogą być problemy wyjaśnione dosyć mętnie, ale chodzi o to, że będą problemy i mamy uważać, że król stoi przed ciężkim wyborem i mamy tę historię brać na poważnie, chociaż w sumie spędzamy 10 godzin na oglądaniu, jak rodzice swatają swoje dzieci.

Oglądamy tutaj prequel innego serialu i autorzy chyba są tego świadomi, ponieważ nie starają się niczego zbudować samodzielnie. Albo nie chciało im się tak po prostu. Motyw muzyczny w czołówce pochodzi z Gry o tron, zresztą jej wizualny styl jest identyczny; rozległy świat Westeros jest tu niewidzialny i nieobecny – w zasadzie większość czasu spędzamy w jednym zamku, z jedną rodziną, a jeśli już widzimy coś innego, to najprawdopodobniej będzie to wypełniacz fabularny, byle jakoś dobić do tych 10 odcinków. Relacje między rodzinami, historia krainy, Mur i świat za nim, bóstwa, Żelazny Tron? Nic z tego. O niektórych rzeczach się wspomni tu i tam, ale nowy widz po tych detalach nie będzie znać tego świata. Nie będzie też zagubiony, zamiast tego będzie jedynie obojętny na to nowe uniwersum. Dla niego to będą jakieś królowie i króle gadający o dzieciach, nic więcej – do tego został sprowadzony świat G.R.R. Martina przez HBO. Aha, jeszcze parę razy na smokach się przelecą.

Ekran jest wypełniony postaciami o identycznych osobowościach i motywacjach, nic ich nie wyróżnia. Wyjątkiem jest postać grana przez Matta Smitha, którego wyróżnikiem jest bycie granym przez Matta Smitha wnoszącego urok do tej produkcji, ale nawet on nie może nic poradzić na fakt, że twórcy wyraźnie nie mają jeszcze planu na jego postać – czy chcą z niego zrobić antagonistę, psychola a może bohatera, który na dodatek z troską stanie ramię w ramię przy swojej żonie? Póki co skacze między tymi różnymi postaciami bez ładu i składu, sensu czy konsekwencji. Przynajmniej ma osobowość, trzy nawet – z kolei reszta postaci (poza Viserysem i Rhaenyrą) kręci się wokół tematu bycia spadkobiercą, próbując zbudować wrażenie, że wiele od tej decyzji zależy, chociaż póki co sezon pierwszy nie zaprezentował absolutnie niczego na tle decyzji królewskich, politycznych, faktycznego rządzenia, radzenia sobie z problemami kraju czy królestwa. Gdy na końcu jest scena koronowania – sprawiająca wrażenie, jakby zorganizowali ją polscy politycy w pięć minut, jest aż tak pośpieszona – oczekiwałem od tłumu reakcji w stylu wzruszenia ramionami, ewentualnie jednego chłopa pytającego cicho: „To my mieliśmy króla?”. Oczywiście klaszczą i cieszą się, chociaż serial nie zrobił nic, by na taką owację zasłużyć.

Fabularnie pierwszy sezon jest wstępem do większej historii – tutaj wszyscy zaczną się kłócić i zdecydują o przystąpieniu do wojny o tron. Obserwowanie, jak scenarzyści do tego doprowadzają, jest całkiem niezłą komedią – ilość zbiegów okoliczności i przegięć, by do tego doprowadzić, jest absurdalna. Zakłada wykradanie się bez powodu w nocy na miasto kończące się bez uzasadnienia wizytą w burdelu, niebezpośrednio owocująca kazirodztwem wcześniej nie zbudowanym – jedno z nich nawet nie przejawiało wcześniej zainteresowania seksem! A teraz ta sama dziewica okazuje się być mistrzem uwodzenia, wybierająca na swój cel najbardziej do tego niewłaściwą osobę, która potem będzie wykorzystywać ten fakt przeciwko niej. Brakuje, żeby z tego jeszcze dziecko wyszło – i by pewnie wyszło, tylko jeszcze było trochę odcinków i jakoś je trzeba było wypełnić, więc wtedy się rodzą właściwe potomstwo. A to wszystko w obrębie jakichś 10 minut! Tyle stawania na głowie trzeba było, żeby intryga zaczęła się w ogóle kształtować, żeby później działy się jeszcze bardziej absurdalne rzeczy („Chcesz herbatę albo kawę?; – Tak, ruchałem twoją córkę, zabij mnie proszę.”, albo „- Nie chcesz, żeby dziecko umarło? A co, to twoje?; – O TY KURWO!”, albo „Jesteś już przecież dorosły i jeszcze nie rozumiesz, że jesteś bohaterem Mody na sukces?”, albo maszerowanie w zamku zaraz po porodzie). Doradca zostanie zwolniony przez króla bez słowa sprzeciwu, by później przed córką podać bardzo rozsądne i logiczne powody, które go uniewinniają i pokazują, że jednak stawia interes królestwa ponad osobistym – dlaczego więc nie powiedział tego królowi? Bo wtedy nagle by się okazało, że ludzie mogą rozmawiać jak dorośli, dogadać się, ale w tym serialu to rzadkość – większość z nich zachowuje się jak dzieci. Jest tu moment, gdy kilka młodych się pobiło i jest zebranie w środku nocy, co z tym teraz zrobić – pokój będzie wtedy wypełniony ludźmi w każdym wieku i jeśli znajdziecie tam różnicę w zachowaniu między dorosłymi i małolatami, to gratuluję. To zresztą przewijający się motyw tego serialu, że chce się tym ludziom powiedzieć: „weź dziecko się uspokój i usiądź”. Szczególnie jak na powitanie posłańca przylatują smokiem, którym lądują na cienkim i kruchym murku łączącym ląd z budynkiem, który zaraz się zawali pod ciężarem bestii. „Tak, masz dużego penisa, a teraz weź idź być gówniarzem gdzie indziej, proszę…”. Bohaterowie Gry o tron byli jednak poważniejsi, o tych książkowych nawet nie ma co wspominać.

Można oczywiście powiedzieć, że to trochę takie Ja, Klaudiusz pisane przez Martina – bo tam też głównie siedzieli, gadali o dzieciach i mordowali siebie nawzajem, aby zasiąść na tronie, tylko tam był większy rozmach. Każdy odcinek to było jakby jedno pokolenie, a w tle miały miejsca faktyczne bitwy, podbój Brytanii, zmiany kulturowe – a tego HBO nawet ani myśli dostarczyć. Z tego powodu taki argument bym zbył i napiszę, że Ród smoka to w sumie taka Gra o tron, tylko bez Tyriona i czegokolwiek poza tym jednym miejscem, gdzie się toczy akcja serialu. Ktoś z nowych widzów pamięta jej nazwę?