Szpital przemienienia (1979)
Edward Żebrowski
Jerzy Bińczycki & Gustaw Holoubek & Ryszard Kotys & Piotr Szulkin (serio!)
Dorastanie, praca w szpitalu i wybory moralne. Przede wszystkim dla dojrzałej i poważnej fabuły.
Młody doktor zaczyna pracę w szpitalu psychiatrycznym. Tam ściera się z pacjentami, zwyczajami oraz współpracownikami. Chorzy w różnym stanie wymagają innych rzeczy, personel prezentuje odmienne metody traktowania podopiecznych, a nawet znajdą się i tacy, co będą zachęcać bohatera do zapytania się o to, czym jest choroba psychiczna.
W tym wszystkim jest wyraźny konflikt moralny, zawsze można podejmowane wartości wyróżnić, ale nigdy nie są one omawiane wprost. Fabuła „Szpitala przemienienia” kręci się wokół podróży głównego bohatera. Spotyka on na swojej drodze ludzi prezentujących odmienne postawy, pomiędzy którymi będzie wybierał a tym samym dorastał i określał to, jakim jest tak naprawdę człowiekiem. Stawi czoła dominującym przełożonym, wybierze, jak daleko będzie mógł się zaangażować w życie pacjentów, oraz co tak naprawdę znaczy „leczyć”.
Nie będę wiele zdradzać, ale jest tu pewna konkretna metafora, która sprawia, że cały film staje się czymś więcej. To nie jest tylko historia jednego człowieka w trudnej sytuacji, muszącego wybierać właściwe rzeczy. Skala tej fabuły jest o wiele większa.
Bardzo przypadł mi do gustu scenariusz, właśnie w kontekście tego dominującego motywu „czegoś więcej”. Każdy wątek wspiera ten główny, odnosi się do niego. To naprawdę mądra produkcja. Jedna z najlepszych w historii kina moralnego niepokoju, komentująca status społeczny narodu, odnosząca się do historii Polski, Europy oraz świata, a także działająca zarówno na poziomie dosłownym, jak i metaforycznym. Jak tego nie polecać?
Najnowsze komentarze