Rodzeństwo Coen

Film Coenów wydaje się dobrym materiałem na kolejne wersje – jak choćby w postaci miniserialu, gdzie każdy sezon to inna fabuła i postaci, ale wspólne motywy. Fargo z 1996 roku to w końcu prosta opowieść – cała konstrukcja fabularna sprowadza się do prostego założenia: bohater dokonuje wyboru, a cała reszta seansu to jego absurdalne konsekwencje, mające miejsce z udziałem niewydarzonych postaci. Od początku wiemy, że to było złe, morał znamy, teraz tylko… oglądamy ciąg dalszy. Sukces takich historii zależy wyłącznie od tego, jak dobrze skonstruowani są bohaterowie, jak bardzo ich lubimy i jesteśmy zaangażowani w ich losy. A tutaj, muszę powiedzieć, jest takich kilku.

Dwie rodziny gangsterskie idą ze sobą na wojnę, a pośrodku znajdzie się małżeństwo idiotów, którzy będą mieli tyle szczęścia, że ja pierdolę. Policjant będzie chciał im pomóc, ale oni powiedzą: „Nie no, damy sobie radę” i czarna komedia zaczyna się kręcić. I właśnie wspomniany policjant jest tutaj tym, który mnie przyciąga do ekranu – człowiek z czystym sumieniem, efektowny i mający odwagę podejmować niezbędne kroki. Nawet jeśli te kroki będą niewskazane, ale właśnie: właściwe. I chociaż dopiero w dziewiątym odcinku scenarzyści postawią przed nim jakiekolwiek wyzwanie, to i tak przez cały czas reprezentuje on sobą zalety płynące z czystości sumienia. Nie musi się obwiniać lub dywagować, co by było, gdyby – ma spokój na duszy i może radzić sobie z kolejnymi problemami, gdy te staną mu na drodze. Nie ma sobie nic do zarzucenia, chociaż myśli o tym cały czas, a to daje mu ogromną przewagę w życiu. Jego żona jest chora na raka i pewnie nie doczeka końca opowieści, więc tym bardziej jego oddanie temu, co słuszne, mnie imponowało. Mogłem uwierzyć, iż jest w stanie stawić czoła takiej osobistej tragedii. A teść jest grany przez Teda Dansona z brodą: rozumie swoją misję i rolę, można na nim polegać. Świetna jest też postać Indianina-hitmana, głównie dlatego, że przez długi czas nie domyślamy się, że będzie kimś więcej, niż właśnie zawodowym operatorem broni palnej będącej na usługach jednego z gangsterów.

Co więcej, wyróżniają się też inni. Reszta bohaterów została tak nakreślona, że zwyczajnie możemy w nich uwierzyć. Rozumiemy, jak to jest wrócić do domu z człowiekiem na masce, przejechanym po ciemku. Rozumiemy, jak to jest zostać w domu, gdy gangsterzy idą po ciebie – to po prostu życie dla tej osoby, czyli kolejny problem do rozwiązania na drodze do tego, co jest dla niej ważne („To mój dom i będę go bronił”). Jednocześnie to też wyraz tego, że jest całkowicie niezdolny do dostrzeżenia, że to wszystko jest jego winą. Widząc i poznając tych ludzi, możemy zwątpić w to, że gdybyśmy byli na ich miejscu, to może wcale nie zareagowalibyśmy w „jedyny, słuszny sposób”? Może też byśmy spróbowali… zaryzykować. I mieć szczęście? Nie jest łatwo robić właściwe rzeczy. A łatwo jest mieć szczęście, jak już się je ma.

To również wizualnie ciekawa produkcja. Sporo tutaj nietypowych ujęć, montaż okazjonalnie korzysta ze stylistyki komiksu, dzieląc ekran na części i pokazuje równocześnie różne rzeczy, albo jedną, tylko z różnych ujęć. Sceny akcji zrealizowano z zaskakującym rozmachem – rozmowa w jadłodajni, konfrontacja u rzeźnika i w motelu, to są rewelacyjne sceny: krwawe, czytelne, mające kopa. A jeśli chodzi o humor – ten jest, jak mamy w sobie to, co trzeba, żeby uznać takie historie za zabawne. To typowo czarne poczucie humoru, nikt tutaj nie śmieje się na głos. Jest taki moment, gdzie Jessie Plemons mówi tylko „Yeah?” – i jestem pewny, że musieli to kręcić dwa tygodnie, bo ilekroć to mówił, to wszyscy wokół się umierali ze śmiechu. A nie powinni, to była poważna scena. To my mieliśmy się śmiać z tych idiotów.

Koniec końców – dobra historia, dobrze opowiedziana, średnio angażująca. Obejrzeć w dwa dni i później już raczej nie będę jej wspominać.