Your Lie in April (2014)

Your Lie in April (2014)

05/11/2020 Opinie o serialach 0
your lie in april

Głęboko psychologiczny o nastolatkach grających Chopina. Trzeba płakać podczas seansu.

5/5

Bohater jest pianistą, który od dwóch lat nie dotknął pianina. Miał być geniuszem, już zachwycał wszystkich i stał się żywą legendą w środowisku artystycznym, zanim skończył podstawówkę, po czym przestał grać. I tyle. Dlaczego tak się stało? I czy ma z tym coś związanego śmierć matki bohatera? Wszystkiego dowiemy się, gdy w życiu protagonisty pojawi się dziewczyna grająca na skrzypcach nalegająca, aby to bohater grał jej akompaniament. Okaże się, że oboje są silnymi artystami używającymi sztuki do czegoś więcej niż tylko wygrywania konkursów…

Są seriale anime, w których dwoje ludzi okłada się pięściami i ich pojedynki trwają po pięć odcinków. Your Lie in April idzie raczej w stronę koncertów trwających kilka odcinków, będących walkami muzyków z samymi sobą. Kolejne odcinki nieubłaganie i silnie zaczynają eksplorować głębię psychologiczną będącą w bohaterach oraz ich czynach, relacjach między sobą (nie tylko artystami, ale też innymi ludźmi dążącymi do jakiejś doskonałości, choćby piłkarzem). Zadane zostaną pytania o rolę sztuki i muzyki w życiu, czemu wielkość jest taka istotna, jaki jest jej cel? Dlaczego bohaterowie grają i co w ten sposób chcą dać innym. W końcu poznamy przeszłość i inne ukryte rzeczy o postaciach, szczególnie burzliwe dzieciństwo protagonisty oraz relacje z matką. I na tym wcale się nie zatrzymujemy, bo w drugiej części serii bohaterowie wcześniej jednowymiarowi, tyrani dla innych, okażą się mieć dodatkową stronę. Będziemy mogli ich zrozumieć. W życiu bym się nie spodziewał, że opowieść o nastolatkach grających Chopena może być tak smutna, poważna i głęboka.

Jedno, co mógłbym zarzucić tej produkcji, to jej wykorzystanie stylistyki anime, co jest najczęściej po prostu nietrafiony. Widzicie, Your Lie… jest idealnie typowym anime (pomijając sylwetki bohaterów czy mnóstwo romantycznych uczuć między bohaterami): chłopcy to zboczeńcy, dziewczynki twarze odrealnione, jakby należące do psów niż ludzi, dużo się krzyczy i kopie innych po dupie, każdy traci nad sobą panowanie, byle tylko było dzięki temu zabawniej. W cichym, wyciszonym serialu, w którym małe gesty mają wielkie znaczenie, a każdy skrywa w sobie wszelkie emocje… Chyba widzicie, że to się po prostu nie dodaje. Bez wchodzenia w szczegóły, ogromnym czynnikiem dramaturgicznym jest odkrycie siniaków na ciele młodego bohatera – matka go zwyczajnie katowała, żeby lepiej grał. Okropny widok, dzięki któremu dużo łatwiej jest zrozumieć uczucia, jakie ten ma do swojej rodzicielki. A tuż obok tego bohaterowie zachowują się właśnie jak w typowym anime, napierdalając jeden drugiego po głowie za na przykład bycie spóźnionym na spotkanie. Sztuka tak nie działa, musi być jakaś spójność… I tak jestem zdziwiony, że mimo to ten tytuł w ogóle działa. Na jego obronę powiem tylko, że sporo innych momentów typowo-anime działa na jego korzyść: gdy jakiś moment się zatrzymuje, w tle gra smutna piosenka, głos bohatera rozmyślającego nad przeszłymi wydarzeniami – wtedy jest naprawdę wspaniale, aż chce się płakać. Tutaj stylistyka tylko pomaga i nie jestem w stanie zrozumieć, czemu przy opowieści skorzystano z innych cech tego stylu animacji.

Nie przekreśla to produkcji, szczególnie w oczach ludzi doświadczonych już z taką stylistyką i mogący przymknąć oko na zasady konwencji, dzięki czemu w powyższym przykładzie jedno bicie będzie miało inny wymiar.