Ostatnio obejrzane i polecane: marzec 2023

My Dress-Up Darling (2022) Nie wiedziałem, że wychodzi anime z gatunku slice of life. Wiedziałem, że ten styl animacji generalnie jest silnie seksualizowany i na to chociaż byłem przygotowany. Oto opowieść o człowieku, który celowo stoi z boku w klasie, bo interesuje się czymś, co nikogo innego nie interesuje: lalkami Hina. Malowanie, rysowanie, tworzenie, doskonalenie się w tym. Na szczęście najładniejsza dziewczyna w szkole interesuje się cosplayem, ale za grosz nie umie szyć, więc… Tak zacznie się ich znajomość. Piękna znajomość, w której żadna ze stron nie wie, że jest atrakcyjna dla drugiej. Do tego świetnie ukazany świat cosplayu, fotografii, fascynacji fikcyjnymi postaciami i potrzebie przebierania się za nich.

Płonące siodło (1974) Powtórka po latach, jakie to nadal jest przezabawne! Szczególnie finał oraz ukazanie rasistów jako osób, które nie są w stanie nawet dostrzec w murzynach ludzi, więc… Nie dostrzegają ich. W scenie walenie białego w łeb krzesłem byłem przekonany, że biały nawet tego nie zauważy.

Dwanaście krzeseł (1971) Pierwszy, nowy Mel Brooks od bardzo, bardzo dawna. Tutaj z zamiłowaniem odtwarza radziecką klasykę i epikę, jakby za kamerą stał David Lean. Lubię filmy w stylu Wyścigu szczurów, a tutaj mamy coś w tym stylu: pogoń za tytułowymi krzesłami, które rozpleniły się po kraju. Plus przepiękny finał, bo to oczywiście wcale nie jest film o krzesłach.

Chensō Man (2022) A to nie jest serial o człowieku z piłą mechaniczną, ale o pół-demonie, który chce dotknąć piersi. Pierwszy sezon tylko przedstawia bohaterów i jakoś tam sugeruje rozmiary opowieści, więc żałuję, że tylko tyle mam za sobą. Bardziej dostrzegam potencjał niż faktycznie lubię tu i teraz. Świetna akcja, ale bardziej mnie interesuje zgłębianie psychiki bohaterów.

Spy x Family (2022) Kolejna perełka, która tą perełką dopiero będzie. Pierwsze sześć odcinków buduje rewelacyjny fundament, pozostałe jak do tej pory tylko eksploatują co mają, następny większy postęp fabularny dopiero przed nami, ale już czuję, że to będzie petarda. Świetny świat, świetni bohaterowie. Uwielbiam.

The Fire Within: A Requiem for Katia and Maurice Krafft (2022) Już w zeszłym roku dostaliśmy film o tych ludziach, nazywał się Fire of Love czy też Wulkan miłości. Co do tego dokłada Werner Herzog? A no właśnie: składa hołd ich miłości do wulkanów. I siebie nawzajem. I ich zdolności do kochania. Nie opowiada za bardzo historii ich życia, bardziej ich ostatnich dni. I pokazuje ich w swoim stylu: trudno uwierzyć, że pokazuje prawdę.

Ta przeklęta niedziela („Sunday Bloody Sunday”, 1971) Jeden z tych filmów, z którymi trzeba się zmierzyć samodzielnie. A po seansie, gdy już się ma pełny obraz, wtedy zrobić kolejne podejście i poukładać to sobie w głowie. Wciąż jestem pod wrażeniem tej zmiany w narracji po scenie, gdy pies zostaje potrącony przez auto. I ten monolog na koniec!

Dio: Dreamers Never Die (2022) Niby kolejna biografia artysty muzycznego, ale jednak jest coś odświeżającego w słuchaniu historii człowieka, który raz za razem lądował na dnie – ot, tylko dlatego, że takie jest życie. A na końcu umarł na raka.

Sierra (2022) Absurdalny krótki metraż o dzieciaku, który wyścigami samochodowymi chce zjednoczyć swoich rodziców. Cudownie kreatywna kreska i animacja, mój ulubiony tytuł z Estonii z 2022 roku!

In the Court of the Crimson King: King Crimson at 50 (2022) Nie traktuję w kategorii biografii czy dokumentu, ot – uwiecznienie na filmie świętowania, że ten zespół istniał i istnieje. Laurka, ale porządna. Duży plus za scenę tańca w deszczu przy „Moonchild”

Demon Slayer – sezon III Lubię, jak się biją przez 5 odcinków. Chciałbym więcej jakieś całościowej fabuły czy coś, ale taki samodzielny „arc” też jest super, od czasu do czasu.

Vinland Saga dostał drugi sezon i też się dobrze ogląda. Chłop poświęcił się zemście, teraz ma depresję i karczuje drzewa, bo jest niewolnikiem i nikt nie wie, jaki z niego wojownik. Fajne.