Podsumowanie filmowe 1999 roku
Ostatnia aktualizacja: kwiecień 2021
NAJLEPSZE FILMY ROKU
Miejsce #1: Matrix
Film, który nie tylko trafił w idealnym momencie, ale z taką samą siłą przemawia do wyobraźni dziś, co w dniu premiery. Adresuje niepokój wewnątrz nas, by udzielić przerażających odpowiedzi, które są czystą fikcją – a przynajmniej mamy taką nadzieję. Prawdziwie imersyjne dzieło. Ten tytuł obfituje w pamiętne sceny, idealne dialogi oraz cytaty – używa kina akcji na swój unikalny sposób, a przy tym jest arcydziełem ekspozycji i ma jedno z najlepszych zakończeń w historii.
Miejsce #2: Miętowy cukierek ("Peppermint Candy"))
„Obywatel Kane” + „Memento” + Korea, ale to dosyć krzywdzące porównanie, bo film nie jest poskładany z innych. Jest całkowicie oryginalny, wręcz trudno uwierzyć jak bardzo. Cały film jest złożony z kolejnych warstw przeszłości bohatera. napisać historię człowieka i opowiedzieć ją od tyłu tak, by każdy z tych segmentów był równie ciekawy Opowieść jest smutna. Ludzie przy płakaniu smarkają i tracą głos, a przy krzyczeniu twarz wykrzywia im się w straszny i trochę groteskowy sposób. Film jest emocjonalną petardą, którą trzeba obejrzeć przynajmniej dwa razy, by tę historię jakoś sobie „ustawić”.
Miejsce #3: Być jak John Malkovich ("Being John Malkovich")
Świat dziwny i nie mający z tym problemu. To kino metaforyczne, ale w ten przyjemny, logiczny i jasny sposób. Opowieść Charliego Kauffmana można obejrzeć i odebrać na pewnym podstawowym poziomie: jako historia niespełnionego człowieka, który może zaznać miłości tylko oszukując. W szerokim kontekście jest to opowieść o sztuce i różnorodnym odbiorze jej. Szukania w niej szczęścia, życia, własnej osobowości, odpowiedzi, a przede wszystkim życia wiecznego. Niezwykły film – przemyślany i istotny.
Miejsce #4: Magnolia
Jeden dzień z życia wielu osób. Raz jest to opowieść o przypadku jako pechu na który nic nie da się poradzić. Raz o przypadku, jako żarcie losu. Innym razem daje on nadzieję. Jest to film o wpływaniu na losy innych i jak inni wpływają na twoje życie – przypadkiem lub bezpośrednio. O podejmowaniu własnych decyzji w konfrontacji z nimi. Uwielbiam, gdy ciąg się zmienia – prowadzący zaczyna gadać od rzeczy na żywo, osoba udzielająca wywiadu zaczyna milczeć. To tylko jeden dzień, po którym przyjdą następne i nie wiadomo, co się wtedy stanie.
Miejsce #5: Stalowy gigant ("Iron Giant")
Film, który przynosi radość. To tytuł pięknie animowany, znakomicie opowiedziany, który chce się oglądać i do niego wracać. I ten finał! Jedna z rzeczy, których nigdy widzowie nie zapomną. Piękna rzecz o robieniu właściwych rzeczy, nawet jeśli to jest smutne. Wielu po seansie pisze tylko jedno słowo: „Superman”. Coś, co zrozumiecie dopiero po seansie. Przygoda, zabawa, doskonałe rzemiosło.
Miejsce #6: Rosetta
Historia rozgrywa się w świecie, który został porzucony i tylko trwa. Nikt nikomu nie pomaga, ludzie unikają się nawzajem, a jeśli już się zbliżą – to dojdzie do wykorzystania. Do tej produkcji przyciąga naturalizm jego pesymistycznego wydźwięku. Nie ma tu zrządzenia losu, nikt nie wstaje złą stroną łóżka, nikt nie urodził się pod niewłaściwą gwiazdą. Na złe wypadki nie ma tu żadnego innego wytłumaczenia niż tylko… tak już jest. I to jest chyba najbardziej przygniatające. „Ja chcę tylko mieć normalne życie i pracę„
Miejsce #7: Gra wstępna ("Audition / Odishon")
To jest jeden z tych tytułów, które zaskakują z ogromną siłą. Początek prezentuje spokojne życie wrażliwych osób, które są trochę niezręczne i ciche, ale powoli zaczynają się otwierać, rozmawiać, poznawać. Następnie schodzimy głębiej i poznajemy się jeszcze lepiej… I myślę, że to jest piękna opowieść o poznawaniu się oraz o tym, jakie wyzwanie stoi za tym, aby faktycznie móc kogoś znać i zrozumieć. Bo to oznacza w końcu konieczność zrozumienia bólu, który ta osoba przeżyła. Czy faktycznie jesteśmy na to gotowi? Czy jesteśmy gotowi na miłość?
Miejsce #8: Fight Club
Czytając książkę Palahniuka (nie tylko „Fight Club„, ale też inne jego autorstwa) zawsze miałem wrażenie, że nihilizm, autodestrukcja i wywyższanie braku wartości w jego prozie jest tylko pierwszym krokiem w kierunku czegoś więcej: dostrzeżeniem i pogodzeniem się z faktem, że świat wokół nas nie jest czymś, z czego możemy być dumni, za co możemy walczyć, że nie możemy być w nim szczęśliwi. Stąd destrukcja, pragnienie niszczenia czy pojedynki na pięści mające wyrwać człowieka z apatii – będące tylko początkiem.
Miejsce #9: Życie biurowe ("Office Space")
Praca w biurze, użeranie się z szefem i jego zbędnością, bezsens egzystencji – a lekarstwem może się okazać zwyczajne nieprzejmowanie się zawodem. Ten film to ludzka komedia z właściwym poczuciem humoru. Pokazano realne warunki pracy, ale w odpowiednio przesadzonej wersji, żeby żart był mocniejszy i dawał nam komfort. Jest tutaj wyrozumiałość w opowiadaniu o ludziach pozbawionych wielkich marzeń, chcących tylko spokojnego życia. Solidna rzecz pełna małych rewelacyjnych momentów Trochę w trzecim akcie przesadzają, gdy bohater zaczyna kraść i scenariusz próbuje to gloryfikować, ale i z tym udaje się twórcom wyjść na prostą. Solidny tytuł pełen ciepła.
Miejsce #10: Kikujiro
Jakimś cudem jest to cholernie sympatyczny film. Jest tu genialny motyw muzyczny, który sam w sobie jest niesamowitym magnesem przyciągającym do ekranu i trzymającym przy nim przez te kilka minut. Jest tu masa humoru i scen, które z nieznanym mi powodów nie są kultowe: obstawianie numerów, nauka pływania i żonglerki w wykonaniu Kitano, różne mieszanki jak na przykład ta z obsługą hotelową mówiącą co chwila „Nie wolno tu stać” lub „Nie wolno łowić”. Śmiałem się też, jak Kitano wpadł obok przystanku, szukając jedzenia… Często się śmiałem.
Miejsce #11: Restricted
Okazuje się, że nawet produkcja trwająca 60 sekund może być wartościowym i pełnoprawnym komentarzem do filozofii społeczeństwa. Skupia się na dwóch pozornie odmiennych wskazówkach, poradach, którymi społeczeństwo jest karmione. Chociaż jedno jest pozytywne a drugie negatywne – oba tak naprawdę są ograniczeniami człowieczeństwa w każdym obywatelu.
Miejsce #12: Zielona Mila ("The Green Mile")
Jedna z najlepszych fabuł w dorobku Kinga. 1935 rok i opowieść o ludziach odpowiedzialnych za realizację wyroków śmierci, którzy spotkali człowieka, jakiego nie chcieli stracić. Wciąż wolę książkę, która lepiej łączy silny realizm z baśniową magią, dotyka o wiele silniej i czyta się tak szybko, że pewnie poniżej 3h można zdążyć. Film jest po prostu adaptacją tego utworu – ma świetnych aktorów (trudno czytać potem książkę i nie widzieć ich twarzy), atmosferę i z całą pewnością zapada w pamięci.
Również warte uwagi: Człowiek z księżyca, Po deszczu, Tytus Andronikus, Fuks, Dług, Prosta historia, Szósty zmysł, Toy Story 2, American Beauty, eXistenZ, Dogma, Wybory, Bez skazy, Święci z Bostonu, Muza, Ona i jej kot, Prawdziwa zbrodnia i Zaczarowany ogród Tomka.
NAJLEPSZE SERIALE ROKU
Miejsce #1: Sopranos - sezon I
Ten sezon jest rewelacyjny z dwóch powodów. Pierwszy to idealna całościowość, drugi powód to podkreślenie aspektu psychologii. Chodzi tu o przedstawienie bezsilności człowieka wobec swojej rodziny, obowiązek dobrego ich traktowania, by nie wyjść na bydlaka nie tylko w oczach innych, ale i swoich własnych – pomimo że to oni sami sprawiają, że jest to zadanie niewykonalne. Wgłębienie się w przeżycia, pamięć, wspomnienia i uczucia Tony’ego Soprano to niemal 100% zawartości serialu. Pokazanie go jako człowieka, ojca, szefa…
Również warte uwagi: Farscape (S1) Krucjata (S1)
NAJLEPSZE ODCINKI ROKU
Miejsce #1: Are You There God? It's Me, Jesus (South Park, 3x16)
Cartman zaczyna cieszyć twarz, bo dorósł! Zaczął krwawić z odbytu, co wziął za początek miesiączki, co jest jest początkiem dorastania… Niedługo sylwester roku 2000 i Jezus zdaje sobie sprawę, jakie są oczekiwania względem niego z tej okazji. Próbuje zorganizować wielką imprezę i nawet chce sprowadzić ojca, ale ten mu nie odpowiada z jakiegoś powodu… Do dziś rozwala mnie fakt, że Jezus tak wkurwił ludzi, że chcieli go ponownie ukrzyżować. A on sam musiał nauczyć się żyć bez religii.
Miejsce #2: Down Neck (Sopranos, 1x7)
Retrospekcja dzieciństwa głównego bohatera, wspomnienie zdarzeń, które go ukształtowały, co wtedy czuł, jak to się ma do teraźniejszości – powiedzieć synowi, że jego ojcem jest mafiozo? Jak na to zareaguje? Jak sam Anthony Soprano się z tym czuje? Głęboki i wiarygodny epizod. Za to uwielbiam ten serial.
Miejsce #3: Zeppo ("Buffy", 3x13)
Mój ulubiony odcinek Buffy. Trzeba czekać dwadzieścia minut, zanim się rozkręci, ale gdy już się zacznie – mamy już to, co lubię, czyli szaloną opowieść rozgrywającą się w ciągu jednej nocy. I nikt nie jest tego świadomy poza Xavierem, w pojedynkę ratującym świat. Świetna komedia!
Miejsce #4: Cowboy Funk (Cowboy Bebop, 1x22)
Najzabawniejszy odcinek Bebopa, a i przy okazji poznajemy genezę słów, które kończą każdy odcinek. Pojedynek dwóch kowboi w walce o osobę podkładającą bombę, w której przestępca jest sfrustrowany brakiem należytej uwagi. I koń, który wszędzie się dostanie. Oraz obowiązkowy pojedynek, bo to miasto (czy tam kosmos) okazuje się za małe dla nich dwóch… Ubaw po pachy!
Miejsce #5: Triangle (Z archiwum X / X-Files", 6x03)
Cały epizod składa się z mastershotów. Jest tutaj ten inny feeling podczas seansu, gdy to napięcie jest budowane poprzez zostawienie kamery włączonej. Olanie cięć na rzecz robienia wszystkiego w biegu. A fabuła? Jesteśmy na statku który dostał pocałunek od Trójkątu Bermudzkiego, i teraz musimy sobie radzić z nazistami. Znakomita reżysera Chrisa Cartera (to też był jego scenariusz)
Miejsce #6: Hush (Buffy, 4x10)
Całe miasteczko milknie, stawiając równocześnie czoła najbardziej przerażającemu Złu, które nawiedziło ten serial. Hush działa jako horror. Wbrew pozorom nie ma tu wiele ciszy, ponieważ nadal działają telewizje spoza miasteczka, komunikatory w komputerze również wypełnią milczenie, Największe wrażenie robi tutaj wykorzystanie ewenementu dźwiękowego, aby popchnąć wiele wątków i relacji do przodu. Od Xaviera, który ma okazję pokazać, co dla niego znaczy partnerka, po Buffy i jej nowego chłopaka, z którym… „będą musieli porozmawiać”.
Również warte uwagi: The Real Folk Blues (Cowboy Bebop, 1×25-26)
REŻYSER ROKU:
SCENARIUSZ ROKU:
Charlie Kaufman („Być jak John Malkovich”)
Paul Thomas Anderson („Magnolia”)
Chang-dong Lee („Miętowy cukierek”)
ZDJĘCIA ROKU:
Emmanuel Lubezki („Jeździec bez głowy”)
Robert Elswit („Magnolia”)
Hyung Koo Kim („Miętowy cukierek”)
MONTAŻ ROKU:
James Haygood („Fight Club”)
MUZYKA ROKU:
Dust Brothers („Fight Club”)
Joe Hisaishi („Kikujiro”)
AKTOR ROKU:
Cezary Pazura („Ajlawju”)
Jim Carrey („Człowiek z księżyca”)
Forest Whitaker („Ghost Dog”)
William H. Macy („Magnolia”)
Philip Seymour Hoffman („Magnolia”)
AKTORKA ROKU:
Katarzyna Figura („Ajlawju”)
Helena Bonham Carter („Fight Club”)
Najnowsze komentarze