Dan Da Dan

Jeden z tych seriali, których nie się opowiedzieć. To trzeba zobaczyć na własne oczy – w skrócie jest tutaj dwóch nastolatków, którzy odkrywają w sobie moce i walczą ze złymi duchami, wszystko osadzone w lokalnym folklorze Japonii… Ale to jednak przede wszystkim osobista historia młodych osób, które są pełne wątpliwości odnośnie samych siebie, nie mają przyjaciół, doskwiera im samotność oraz brak poczucia własnej wartości. Gigantyczne sceny akcji są pięknym urozmaiceniem oraz zasłoną dymną, ale gdy myślę o najlepszych momentach w tym sezonie, to będę wspominał bardziej ten krótki moment, w którym Momo Ayase powiedziała Okarunowi, że to jego kolej, żeby powiedzieć „na razie”. I odeszli w swoich kierunkach, w ciszy, ale myśląc o tym, że jedno jest ważne dla drugiego. I drugie o tym wie. I odwzajemnia to uczucie. Chociaż żadne nie wie, co to oznacza.

Jest w tym serialu dość znaczący pierwiastek fantazji – przygarbiony i nieśmiały dzieciak w pinglach zostaje odkryty przez pixie girl. To drugie akurat nie rzuca się w oczy i jest zasłużone, ale jednak: obecne. To plus seksualizowanie nieletnich nastolatek.

Pierwszy sezon jest tylko namiastką tego, do czego tytuł będzie zdolny. Już teraz ma fascynujący setup fabularny, galerię postaci do których chce się wracać, tonę fantastycznej akcji oraz masę humoru – najzabawniejsza scena roku to ta, w której jedzą wściekli i się wyzywają. Voice-acting jest perfekcyjny w całości, ale tam muszą wyrażać emocje z pełnymi ustami i efekt jest cudowny. Plus zastęp postaci z boku, które nie chcą się angażować i jedzą dalej, gdy wściekłe napisy zalewają ekran. To trzeba zobaczyć. I trzeba czekać na ciąg dalszy…

PS. Czołówka roku. Nie żeby był jakiś wybór…