Joel Schumacher

Jeden z tych obrazów, które serio chyba nie powinienem lubić, ale ilekroć go oglądam, to naprawdę jestem zaangażowany w historię oraz pod wrażeniem tego, jak całość wygląda, jak jest opowiedziana, jak ta narracja cały czas pędzi przed siebie. Stu gada cały czas przez telefon i z ludźmi wokół, ale korzysta z ostatniej budki telefonicznej w tej części Nowego Jorku, aby wykonać telefon – po którym telefon dzwoni do niego. Odbiera kierowany ciekawością… I okaże się, że tej rozmowy już nie będzie mógł przerwać. Jest na celowniku snajpera, który zna Stu lepiej, niż powinien. Zacznie się gra z psychopatą.

Kamera jest w ciągłym ruchu i robi wszystko, aby zapewnić widza, że akcja rozgrywa się tuż obok samego Times Square, chociaż logistycznie byłby to koszmar do zrealizowania – jeśli w ogóle byłoby to możliwe (znaczy samo TS zamknięto niby na 3h, żeby nagrać fragment Vanilia Sky). Mnóstwo tutaj ujęć od dołu, aby podkreślić wysokość budynków oraz sprawić wrażenie „w biegu”. Ciężko dopatrzyć się tutaj standardowych kadrów, kompozycji, kamera po prostu obserwuje. Zastosowano również zabieg pokazywania kilku ujęć równocześnie (ekran dzieli się w trakcie filmu nawet na cztery panele, ale są też panele wewnątrz paneli), co powoduje, że są też dłuższe ujęcia. Nie ma potrzeby ani okazji, aby ciąć na reakcję rozmówcy, więc jeśli skupimy się tylko na jednej osobie, to może widzieć, jak jej oblicze ewoluuje przez całą scenę. Nie było tu miejsca na błędy lub powtórki, całość zrobiono faktycznie od początku do końca – co sprawia, że widz w pewnym sensie też odpowiada za budowanie tempa tej historii.

A tempo jest wysokie, bo w zasadzie cały czas idziemy do przodu. Rozmowę możemy tylko słyszeć, ale panel obok głównego kadru pokazuje akcję, która rozgrywa się równolegle. Jedno wydarzenie bezpośrednio prowadzi do następnego i buduje wrażenie, że akcja naprawdę rozgrywa się w czasie rzeczywistym. Jest sporo rzeczy, które się nie zgadzają i utrwalają niewłaściwe poglądy na rzeczywistość, ale np. czas przyjazdu policji od momentu incydentu wydaje się zgadzać. Można wyłapać wiele dziur, ale żeby być uczciwym, są też szczegóły, które pochwalić należy.

Ostatecznie film jest tylko fantazją mężczyzny, który przeprasza żonę i ta mu wybacza, bo przede wszystkim chce być razem. „Tylko” jest złym słowem, bo jednak jest tu więcej: fantazją jest bycie „kimś więcej”: człowiekiem sukcesu, mężczyzną, za jakim będą uganiać się kobiety, każdy go zna i coś od niego chce, więc i on może chcieć coś od nich, z czego korzysta. Fantazja za fantazją i mitem, a bohater w trakcie filmu rezygnuje z tego wszystkiego. Może nawet naprawdę uświadamia sobie, że to, co ma, mu wystarczy, że nic więcej nie chce. Przeprasza, że chciał czegoś innego i teraz zaczyna nowe życie. Dalsze wgłębianie się w ten motyw wydaje się niebezpieczne, bo zacznie wychodzić na to, że snajper z filmu… Zrobił coś pozytywnego. A tego nikt chyba nie chce powiedzieć na głos. Niemniej: film jest jednak czymś więcej niż tylko fantazją o bezwarunkowym wybaczeniu.

I jedno, ostatnie zaskoczenie na koniec seansu. Nie pamiętałem, że tak to się rozwiąże. I po prawdzie: słyszałem głos Kevina Spaceya przez cały film, a nie tego, kto faktycznie mówił.

PS. Joel Schumacher przeszedł do historii jako reżyser stojący za jednymi z najgorszych filmów w historii… Ale cztery dobre filmy też zrobił. I każdy w innym gatunku. Ja tam szanuję.