Jean-Jacques Annaud

Annaud inspiruje się „Trudnymi sprawami”. Absurdalny poziom niekompetencji po obu stronach kamery.

W 2019 roku ponoć naprawdę doszło do pożaru w Katedrze Notre Dame w Paryżu. Piszę „ponoć”, ponieważ ten film, będący fabularyzowaną rekonstrukcją tamtych wydarzeń, zrobił w sumie wszystko, aby przekonać mnie, że nic takiego nie było. Nie jestem w stanie uwierzyć, że cokolwiek z tego, co zobaczyłem, miało miejsce naprawdę. Twórcy otaczają te wydarzenia scenkami marnej jakości, na jakie pozwoliła im wyjątkowo ograniczona wyobraźnia, więc nie wiadomo, gdzie ich lenistwo się kończy, a zaczyna obraz faktycznych wydarzeń. I oczywiście nie można było nic zrobić bez bycia stronniczym, więc też nie wiadomo, gdzie kończy się fikcja, a zaczyna propaganda czy obraz pochwalny strażakom, Francum, katolikom. Najłatwiej stwierdzić, że ja to w ogóle nie wierzę w tę Katedrę. Są ludzie, co nie wierzą w Księżyc czy lądowanie na nim, ja po tym filmie nie wierzę w Katedrę Notre Dame.

Początek pod względem realizacyjnym jest najgorszą częścią całości. Twórcy nie mieli żadnego pomysłu, więc chaotycznie skaczą od roboli na dachu palących papierosy (i zbliżenie na znak zakaz palenia), do turystów oprowadzanych na wycieczkach, przy okazji wspominając o relikwiach i historii tego miejsca. Sztuka montażu i narracji jest tutaj kaleczona. Oczywiście twórcy nie mają zamiaru niczego twierdzić, więc niedopałek papierosa jest jedynie jedną z możliwości pożaru. To równie dobrze mógł być gołąb jedzący druty albo zaniedbania w instalacji. Autorzy nie mają zamiaru się wysilać, aby te wydarzenia jakoś uzasadnić – faktycznie po zgłoszeniu alarmu, że trwa pożar, nie wezwano straży pożarnej, ale czemu tak zrobiono? To nie jest istotne, reżyser przecież nie opowiada o prawdziwych wydarzeniach i ludziach, nie musi więc nadawać im wiarygodności, nie ma na sobie ciężaru reprezentowania ich swoim filmem. Jak piszę, Katedra Notre Dame nawet nie istnieje, więc nie mogła płonąć. Ten film to czysty fan-fick.

Część z właściwą walką z pożarem nosi w sobie znamiona jakiegoś rzemiosła filmowego. Katedra zachwyca wyglądem i naprawdę się czujemy, jakbyśmy byli tam na miejscu, podczas tego pożaru. Udało się nawet zrobić zdjęcia w ciasnych przestrzeniach w taki sposób, aby było wszystko widać, a jednocześnie czujemy ścisk. Na przeszkodzie do oglądania z uwagą stoi tylko debilizm twórców. Co oni sobie myśleli, żeby robić cięcia na babcię dzwoniącą co pięć minut, że jej kot wszedł na dach i nie może zejść? Po co oni wszyscy biegną do tej katedry? Na co oni są potrzebni? Czy oni naprawdę zrobili ewakuację całego budynku, a dopiero pół godziny później pomyśleli o tym, by wynieść bezcenne relikwie? Czy oni naprawdę musieli czekać na koniec filmu, aby spuścić z dachu kable, przez które popłynie woda i w ten sposób ugaszą pożar? Tego typu głupot jest tu mnóstwo i człowiek nie wie, gdzie zaczyna się głupota twórców w budowaniu dramaturgii, a zaczyna się ich niekompetencja w przedstawieniu prawdziwych wydarzeń.

To film ludzi, którzy widzą świat w pewien sposób, więc skupili się na podkreśleniu tego, że pracownik Katedry na widok ognia wyciąga telefon i robi filmik, a gaśnicę to mija. Czy cokolwiek z tego miało miejsce naprawdę? Wątpię. Dobrze, że tiktoka nie nagrał na tle tego pożaru. Nie kupuję, że kilkumilionowe miasto nie widziało pożaru przez ponad pół godziny. Nie kupuję, że strażacy musieli spojrzeć na mapę, aby wiedzieć, jak dojechać do Katedry. W nic nie wierzę w tym filmie. Może poza rekonstrukcją Donalda Trumpa piszącego głupiego Tweeta, w to akurat wierzę, ale… ale kurwa, w tym filmie jest rekonstrukcja Donalda Trumpa. No kurwa. A prezydent Macron puszcza oko w scenie, gdy mu mówią, że chyba trzeba będzie pozwolić Katedrze spłonąć.

Internet porównuje ten film do WTC Olivera Stone’a. Nie oglądałem, ale chyba wszystko się zgadza. I nie mam teraz zamiaru oglądać WTC. Dzięki, panie Annaud.