Zaraz 2022 rok

Z rzeczy, które sobie przygotowałem do zrobienia przed tym wielkim zobowiązaniem, nie zrobiłem wszystkiego. Nie powtórzyłem wszystkich ulubionych filmów, nie dokończyłem wszystkich seriali, które lubię, nie zrealizowałem przeglądów wszystkich reżyserów będących w mojej czołówce. Nie widziałem też wszystkich dużych filmów, na których mi zależy. Nie byłem na zupełnie nowym festiwalu i nie obejrzałem wszystkich nowości, na których mi zależało, powstałych po 2012 roku. Widziałem za to naprawdę dużo filmów i seriali, zrealizowałem sporo przeglądów i mój blog stał się moją godną wizytówką. Jestem gotowy. Obejrzę każdy film, jaki wyjdzie między 1 stycznia 2022 i 31 grudnia 2022. W każdym znajdę coś dobrego. Każdy z seansów sprawi mi przyjemność.

I nikt już nic nie będzie mi polecać, bo już powiem, że to widziałem. I nie będę czuł, że gdzieś umyka mi dobre kino, bo podążam za słabymi rekomendacjami, skoro obejrzę wszystko – również to, co będzie mi odradzane. W końcu oba te światy łączy jedno: zero powodów. Filmy są cenione i nienawidzone za nic, a przynajmniej nie są to rzeczy związane z samym filmem.

Nie męczy was, ilekroć czytacie lub słyszycie frazy takie jak: „Zawód roku” (czyli film miał kampanię reklamową), „Najsłabszy w serii” (czyli sam w sobie udany), „Poniżej oczekiwań, ten reżyser przyzwyczaił nas na więcej” (to też kompetentny film, ale wiadomo – trzeba się przyczepić)? Albo jak autor nie pisze o filmie, jedynie wypełnia limit znaków – rozwijając proste zdanie o liczne nawiązania i porównania, które nic wam nie mówią (ale oczywiście to nie natłok słów i brak kontroli nad dojściem autora do celu, niewspomnając o strachu autora przed faktem, że tak naprawdę nie ma nic do powiedzenia – to wy musicie się wyedukować o różne nawiązania)? Ważne też są inspiracje oraz ambicje autora filmu, co to on chce osiągnąć i czemu złożyć hołd (byle tylko nie napisać wprost, że to mu się nie udało – to w końcu wymaga użycia argumentów). Nie macie może też dość, ilekroć ktoś w Internecie zajmuje się mówieniem o filmach tylko po to, aby podbić swojego ego? Nie jest w końcu wartościowe powiedzieć, co się myśli o filmie – ważne jest, że tylko ta osoba „przejrzała na oczy” i dostrzegła wady filmu. Tylko ona, wbrew obiegowej opinii (która nawet nie musi istnieć) powie nam prawdę o tym filmie. Tylko ona nie idzie z owcami, ona idzie pod prąd. Tylko ona dostrzegła geniusz ukryty w tytule powszechnie zlekceważonym. Tylko ta osoba jest naszym zbawcą.

Albo tak po prostu: słuchacie kogoś mówiącego o filmie od trzech minut i łapiecie się na tym, że nie powiedział jeszcze niczego o samym filmie? Najwyraźniej nie o tym chce mówić. Albo ludzie zniechęcających do oglądania czegokolwiek – wydają się tylko czekać na kolejny film tylko po to, aby potem napisać, że nie było warto czekać. Albo krytyka filmowa sprowadzająca się do mówienia o tym, czy lubią jakiś film albo nie. Ubierają to jakoś na około, w stylu: „Czy film X to jest najlepszy obraz reżysera Y?” albo „Czy film Z to dobry kierunek dla marki Q?”, ale to się zawsze sprowadza do tego, że lubią albo nie dany tytuł i na tej podstawie wypowiadają się na jakiś szerszy temat, bez wymagania od siebie czegoś więcej. Albo oglądacie film powszechnie lubiany, wam nie podszedł i szukacie sposobności, żeby go docenić. Sięgacie po recenzję krytyka i po jej lekturze nadal nie wiecie, dlaczego i za co mielibyście go doceniać – czemu więc recenzje jest przychylna? Przychylna czemu?

Mnie to wszystko męczy. I teraz przede mną rok bez tego. Sam sobie znajdę kino. Czy da radę zrobić to wszystko tak, jak należy? Z całą pewnością. Czy mi się uda? Zobaczymy. Czy będę wam w tym pomocny? Chciałbym, ale raczej przez te dwa lata nie zyskałem waszej przychylności, więc pozostanę „obok” i moje wyzwanie będzie dla was ciekawostką.

Co więc mogę wam obiecać – to to, że jeśli gdzieś kiedyś natkniecie się na moją ocenę, to będzie ocena filmu. Nie mojego nastroju, gdy go oglądałem, nie moich oczekiwań, nie tego, jaki chciałbym, żeby ten film był, tylko będzie to ocena samego filmu. I nie będę chciał wywoływać w was takiego wrażenia, że moja ocena jest oceną obiektywną w tym sensie, że macie myśleć, jak ja, albo że jesteście gorsi, jeśli nie myślicie jak ja. Nie będę używać takich formuł, jak „film X jest lepszy od filmu Z”, „zawód”, „poniżej oczekiwań”, nie będę z wyższością podchodził do kina, litościwie kpił z jego wad półsłówkami, które nawet nie oddają sprawiedliwości na tyle, żeby mieć pewność, że wspomniane wady faktycznie nimi są. Idę na seans, aby podziwiać sztukę – w każdym wydaniu.