Dorothy Arzner

Biedaczka zostaje bogaczką na dwa tygodnie. Urocze i zwyczajnie czarujące.

Jeden z tych tytułów, które zadaje pytanie bardzo dobrze znając odpowiedź: co odróżnia elitę od pospólstwa? Bohaterka dostaje szansę, aby być damą w hotelu przez dwa tygodnie. Gra rolę damy i wszyscy się nią zachwycają, chociaż jest prostą dziewczyną w drogich ciuchach. Nazywa się Anni Pavlovitch i nowe życie podoba jej się na tyle, że postanawia w nim pozostać – czyli znaleźć bogatego męża. Kłopot w tym, że jednocześnie tak naprawdę zakochuje się w prostych chłopie – i co tak naprawdę zwycięży? No kurwa, nie uwierzycie xD Do tego niesłychanie głęboka obserwacja zachowania Anni, jak zaczyna traktować sługi samej będąc na szczycie i teraz ma dylemat, czemu tak robi i czy naprawdę wierzy, że elity są lepsze od reszty… Może się czepiam i w dniu premiery to było coś odważnego i dającego do myślenia, a może to tylko kilku artystów z LA oderwanych od rzeczywistości potrzebowało coś takiego zobaczyć. Tak jak dzisiaj.

Oczywistość przesłania nie przysłania mi faktu, że sama treść jest w zasadzie dobra i dobrze opowiedziana, a co najważniejsze: szczera. Jest w tej produkcji uczucie do ludzi usługujących na przyjęciach, w obiektach wypoczynkowych, jaką oni mogą znaleźć w tym radość i chociaż nie piją wina ani nie schodzą się na przyjęcia (o których też nawet negatywne słowo nie pada, co kto lubi), to prowadzą życie pełne przyjemności. Jak już skończą zapierdalać (przez 16 godzin na dobę, to potem mogą w nocy śpiewać przy pikniku w świetle księżyca), ale to chyba temat na oddzielną produkcję. Śmieję się, ale jednak jestem fanem kina, które potrafi w taki sposób „oszukiwać” widza. Do tego liczne momenty, które same w sobie nie są tak istotne, ale ogląda się je z przyjemnością dzięki dialogom i aktorom. Łapałem się podczas oglądania na tym, że podziwiam finezję tego obrazu – warto odkryć ją samemu.

Widziałem już trochę takich produkcji i wydaje się, jakby to był schemat – chociaż nie mogę podać wiele przykładów filmów opowiadających tę historię. I chociaż osobiście nadal będę wolał powrócić do „Nieoczekiwanej zamiany miejsc”, tak muszę też przyznać: „Bride Wore Red” jest naprawdę blisko. I piszę to z perspektywy współczesnej, kiedy bardzo dobrze wiemy, jaką lekcję mamy z tego wyciągnąć, co film stara się nas nauczyć i jasno widzimy jego dydaktyczne zapędy… To nadal ogląda się to świetnie. Dzięki aktorom, dialogom i uczciwej miłości do wszystkiego, co film stara się przekazać. Nawet jeśli wyidealizowane „proste”, „drobne” i „biedne” przyjemności to własny dom wysoko w górach, zbudowany przez dziadka. Tylko trzeba chodnik odnowić, bo zarósł.