David Cronenberg

Właściciel małej stacji telewizyjnej ma w planach przyciągnąć widownię poprzez prezentowanie treści, które pochodzą… Tak naprawdę lepiej nie mówić skąd. Tak jak tytułowy Wideodrom, który przechwytuje z sygnału gdzieś znad Malezji. I zawsze ten sygnał jest zablokowany po kilku sekundach, ale to, co zobaczy – wystarczy zupełnie. Wcześniej mógł zobaczyć produkcje, które seks i przemoc jakoś łączą z fabułą, postaciami, nawet jeśli były tylko pozorne i służyły jako pretekst. Teraz jednak oglądamy coś czystego: tortury i morderstwa w najbardziej minimalistycznym wydaniu, jakie jest. Bohatera fascynuje sam Wideodrom i postanawia go odkryć – więcej o nim, samo źródło… Co tylko się da. W ten sposób wejdzie do świata, gdzie telewizja staje się nową rzeczywistością. A rzeczywistość nie ma znaczenia. Ta stara i ta nowa. Nic nie będzie mieć już niedługo znaczenia.

To film z innych czasów. Chociaż może to tylko ja straciłem niewinność, nie wszyscy tak na ogół – bo nie robi na mnie wrażenia fakt, że ten, który walczy o pokazywanie drastycznych treści, sam ich nie szuka. A z kolei ten, kto walczy przeciwko nim, dąży do ich poznania i zaraża pierwszą. Teraz oboje są na drodze do bycia opętanymi przez rzeczy, które nie powinny mieć miejsca. Nikt ich nie powinien uwieczniać ani transmitować na żywo. Nikt nie powinien chcieć ich oglądać ani za nie płacić. A jednak jesteśmy gdzie jesteśmy i ta granica przesuwa się coraz bardziej. Dzisiaj pewnie też najbardziej z tym walczą osoby, które nie mogą same sobie zaufać w temacie samokontroli. Cronenberg w swoim fantastycznym ujęciu pokazuje podróż bohatera dotkniętego obrazami, których nie da się już odzobaczyć. Tłumaczy to jakimś technicznym żargonem, nadając całości jeszcze bardziej futurystyczny posmak – jakby to był problem odległej przyszłości. I podczas oglądania dzisiaj to wrażenie się utrzymuje, chociaż poszliśmy całkowicie alternatywną ścieżką rozwoju – już nie ma kablówki czy kaset, mamy za to wszystkiego dużo więcej. VR wygląda inaczej. Sama treść jednak nadal fascynuje, dostarczając nowych i nieznanych doznań. Zmienia percepcję. I w końcu – utrudnia odróżnienie prawdy od fantazji. Chociaż w sumie – koniec jest wtedy, gdy to już nie ma znaczenie. Horror polega tutaj zarówno na cierpieniu jak i uświadomieniu sobie, że jest się ofiarą. Że się płaci, aby nią zostać dłużej. I że tak naprawdę nie dostajemy wtedy tego, czego chcemy.

Chciałbym wierzyć, że seans tego filmu potrafi dziś dobrać się do skóry równie mocno, co jeszcze 10-15 lat temu. Nie bez powodu chyba nikt z kinomanów nie odpowie ci, gdy mu powiesz „Long Live the New Flesh.”

Nie pamiętam późniejszych filmów Cronenberga – tutaj jako artysta widzę przede wszystkim człowieka tworzącego rzeczywistość przed ekranem. Efekty specjalne czy spójność – ma świadomość tego, że nie wystarczy pokazać coś: trzeba to zrobić w akcji, w kontekście. Nie tylko zbliżenie na brzuch z raną, nie – ten brzuch musi być częścią człowieka i musimy go zobaczyć. Musimy zobaczyć jak wchodzi w kontakt z tą raną. Same efekty są bez zarzutu, ale tak naprawdę ich wykorzystanie sprawia, że są ponadczasowe. Reżyser nie myśli jednak nad ustawieniem kamery albo kompozycją kadrów, ustawieniem aktorów.

Long Live the New Flesh.