Drive My Car

Adaptacja krótkiego opowiadania o człowieku, który wynajmuje kierowcę do swojego samochodu, ponieważ ma problemy z wizją. Jest reżyserem sztuk teatralnych, aktorem oraz kimś, kim w filmie na początku nie jest. W książce jest i w retrospekcji poznajemy jego przeszłość, jak nim został, ale film na potrzeby trzygodzinnego metrażu rozciąga co się da. Żarty na bok – chociaż jest to tytuł trwający dwie godziny której od poprzedniego filmu tego samego reżysera, który widziałem, wcale niczego nie rozciąga. Wręcz można być kilka razy zaskoczony, jak potencjalnie długie momenty zostały ekspresowo ogarnięte – ale to też jest dyktowane historią. Sam bohater wtedy był nieobecny duchem – z różnych powodów – więc i reżyser nie miał zamiaru wtedy zajmować czasu.

Sam tytuł jest gigantycznym poszukiwaniem spokoju. Długą drogą potrzebną, aby móc coś powiedzieć, podzielić się z kimś, przyznać coś przed samym sobą, zdobyć się do powiedzenia czegoś na głos. Wszystko to przy pomocy samego siebie, innych ludzi, pracy, przypadku oraz życiowych zbiegów okoliczności. Jest tutaj dużo spokoju oraz momentów napięcia, kiedy jakaś rozmowa zaczyna prowadzić w zaskakujące rejony, a my nie możemy się doczekać kolejnego słowa. Fabularnie jest to tytuł dosyć ogólny, ale to mimo wszystko pasuje, brnąć do przodu na około, ale jednak. Widz jest tutaj przede wszystkim karmiony detalami w ekspresji aktorów i jest za to wynagradzany. Warto tutaj uważać, a wtedy otrzymamy poruszającą, życiową historię, która naprawdę może pomóc odnaleźć spokój w życiu.