Wenecja 2025 – relacja

Mark Kerr pod koniec lat 90 miał zaplecze w wrestlingu i zaczął uczestniczyć w zawodach mieszanych stylów walki, gdzie radził sobie wzorowo. Film opowiada historię jego życia, ponieważ on z całą pewnością żyje i miał trudne etapy. Na przykład raz przegrał. I był uzależniony od czegoś. I miał samicę w swoim życiu, a to też problem najwyraźniej. Nie wiem, o czym ten film jest.

Dramaturgicznie film sięga po tanie chwyty, w tym oglądanie płaczących ludzi. Największy moment jest w okolicy 40 minuty, kiedy Mark przegrywa walkę, bo przeciwnik użył nielegalnego ruchu i powinien być zdyskwalifikowany, ale tak nie było – zamiast tego został ogłoszony zwycięzcą. Widownia będzie się z tym identyfikować, bo każdy był kiedyś niesprawiedliwie traktowany – jego rodzeństwo było faworyzowane przez rodziców albo chodził do szkoły. Dlatego gdy Kerr został tak potraktowany, to burzy krew w żyłach… Ale to nigdy nie zostaje zgłębione (dlaczego pozwolili mu użyć tego ruchu?), nie prowadzi też za bardzo do czegoś. wydaje się dużym momentem, ale tak naprawdę tak nie jest. Zasługa w tym scenariusza, który nie bardzo umie składać sceny w koherentną całość. Wręcz ciężko nazwać ten film jakąkolwiek całością, biorąc pod uwagę masę rzeczy dziejących się poza kamerą. O wielu rzeczach dowiadujemy się tylko z dialogów i nikt nie poczuł potrzeby pokazać ich widzowi. Łatwiej powiedzieć, czego nie pokazano niż co pokazano: gdzie uzależnienia partnerki, jej wpływ na życie protagonisty, jego odwyk? Jakieś relacje z pozostałymi bohaterami?

Jest tylko gorzej gdy sobie człowiek uświadomi, że mówiąc o źle napisanej postaci partnerki, rozmawiamy o prawdziwej, żywej osobie. Ile razy ją przepraszali za taki portret, 5 miliardów razy na sekundę? I to tylko w sytuacji, gdy ona o niczym nie wie. Każda rozmowa jej odpowiedniczki z odpowiednikiem Marka Kerra to jak rozmowa dwóch idiotów, którzy nie wiedzą, że są idiotami, jednocześnie starając się nie urazić drugiej osoby uświadamiając ją, że jest idiotą – no nie da się tego słuchać.

Im mniej wiecie o walkach, boksie i innych, tym zapewne lepiej będzie się to oglądać – tyle w temacie tego, czy to film dla fanów walki w ringu lub nie. Nigdy podczas filmu nie czułem, że oglądam ludzi doświadczonych w walce, umiejących walczyć i przewidują zachowanie przeciwnika, są nastawieni na cios itd. Ta walka The Rocka, gdy jego postać wróciła do zawodów – przeciwnik tylko czekał na ciosy pasywnie. Każda walka w tym filmie jest fatalna i źle zrealizowana oraz zaprojektowana.

Aktorstwo The Rocka… Jest w porządku. Znaczy, jego kontrola nad wokalem i jak wyraźnie w przemyślany sposób akcentuje swoje kwestie zasługuje na uznanie, ale to nadal rola kogoś, kto wybiera role w bezpieczny sposób, zbudowano wokół niego cały film i dano mu partnera w większości scen, która nie ma żadnej postaci do grania. Emily Blunt mogłaby być zastąpiona przez jakąś współczesną Carmen Elektrę i efekt byłby ten sam, tylko bardziej widoczny. Jedynie The Rock ma tutaj coś do grania, dzięki czemu robi wrażenie. Emily Blunt jest przedmiotem w większości scen, który musi mówić określone rzeczy na potrzeby dramaturgii. The Rock bierze narkotyki, ona mówi: bądź ostrożny. Tego typu rzeczy. Nie ma swojego charakteru ani postaci, jest instrumentem dramaturgicznym. Oraz Eye Candy. A to dziwne, bo już grali w co najmniej jednym filmie razem i słyszałem, że tam mogli mieć dobrą chemię.

Cały film zdaje się dla mnie polem minowym kompromisów i wymogów, z którymi reżyser początkowo walczył, ale w końcu poddał się całkowicie i robił, byle tylko ukończyć pracę nad obrazem. Widząc w finale prawdziwego Marka Kerra odniosłem wrażenie, że ten przypomina bardziej aktora wcielającego się w rolę przyjaciela, jakby to on miał początkowo grać Marka, a The Rock miał grać drugi plan. Bo ktoś zażądał, żeby The Rock był w filmie. A The Rock nie zgodził się na drugi plan, tylko on ma być protagonistą. I tak to się mogło potoczyć, film robi wrażenie takiego bałaganu kreatywnego, gdzie szybko przestała mieć wrażenie wizja artystyczna, a zaczął się marketing. Film kończy się napisami o tym, że Kerr był pionierem w sporcie, który dzisiaj jest wielki – gdzie to było w tym filmie? Gdzie były jego zmagania z czymś, co dopiero się rodzi i kształtuje, na czym polegały jego trudności, kogo inspirował, jak się do tego przyczynił? Co tak naprawdę mu zawdzięczamy poza tym, że był jednym z zawodników w sporcie, który mam w nosie? Według zrealizowanego filmu to koleś, który wygrywał, bo miał pół metra wzrostu więcej od pozostałych zawodników – podnosił ich, upuszczał, walka wygrana. I był przez moment uzależniony od czegoś, czego film nie wyjaśnia, ale szybko nie był uzależniony. I odszedł na emeryturę. Spotkałem kogoś, kto uważa, że to sprawia, że film korzysta na tym, bo jest w opozycji do popularnego sławienia wygranych. Tutaj nie trzeba wygrać, żeby twoje imię było pamiętane – problem w tym, że nie wiem po seansie, czemu mam je pamiętać. Bo nie wygrał? Bo był popularny? Za co był? Czemu tego w filmie więc nie pokazano? Czy wyszli po prostu z założenia, że jeśli aktor jest popularny, to się pomylimy i zaczniemy zakładać, że postać też jest popularna w świecie filmu?