Zoo (2017)

Kino to wypełnia znane schematy, ale nie jest w tym wiarygodne. Nieśmiały chłopak zostaje zaskoczony przez nieśmiałą dziewczynę gdzieś na uboczu. Poznają się i zawierają znajomość – a ja oglądam to i wiem, że całość ma miejsce tylko dlatego, iż tak każe schemat tego typu produkcji. Nie ma chemii między aktorami, nie ma też szczerej przyjaźni między ich bohaterami. Tyczy się to całego filmu: stereotypowego łobuza w szkole czy też wszystkich dorosłych, którzy są zbyt głupi, aby dostrzec swój błąd. Przez to bohater musi podjąć się ratowania sytuacji za nich.

Jest to też taka produkcja dla najmłodszych, która dostosowuje się do nich. Wizja świata przedstawionego jest sztuczna i niewiarygodna do takiego poziomu, że nawet jakbym był dzieckiem, to miałbym przeczucie, iż coś tu jest nie tak. Tym bardziej to razi, że rozgrywa się na tle drugiej wojny światowej, upraszczając ją i sprowadzając do mało istotnych elementów. Dość powiedzieć, że najważniejszym czynnikiem jest nadzieja na wygraną. Już nawet nie mówiąc o tym, że najmłodsi będą odbierać mieszane sygnały – z jednej strony nie chcemy zabijać zwierząt, z drugiej strony bomby zrzucane na wrogów są czymś dobrym.

Widzowie oczekujący kina familijnego będą zadowoleni – spędzą czas przy filmie, który jest ładny, brzmi w miły sposób (również, jeśli chodzi o rodzimy dubbing) i skupia się na trosce o los zwierząt. Nic, do czego warto wracać, ale raz obejrzeć nie zaszkodzi.