Przyjaciele („Friends”, 1994-2004)

Humor Przyjaciół bierze się z bezsensownych konstrukcji dramaturgicznych, niepotrzebnie skomplikowanych losów, skupiania się na nieporozumieniach i budowaniu na nich całych odcinków, chociaż sprawę da radę rozwiązać jednym zdaniem. Do tego tworzenie wątków będących wyłącznie zapychaczami czasu albo pozbawione sensu żarty na koniec sceny, na które nie było żadnego pomysłu. Działają one jakoś na ekranie, zamykają scenę, ale w prawdziwym życiu ludzie tak nie rozmawiają. Prawie nigdy nie umiem sobie wyobrazić, że po zakończeniu jakiejś sceny będzie coś potem. Dwoje ludzi krzyczy coś, odwracają się plecami, ale wciąż są w jednym pokoju i tak zostają, następuje cięcie i następna scena, a ja wtedy tylko czuję się wyrwany z realiów serialu. Jest to ciągle przypominanie, że oglądam coś sztucznego. Pod względem humoru jest więc to jedna z najmniej udanych produkcji komediowych, o jakich mogę pomyśleć. Wszystkie inne tytuły sitcomowe stawiam wyżej – Frasier, Mary Tyler Moore, Seinfeld… Wszystkie na tyle udane, żeby przy nich wysiedzieć co najmniej jeden sezon.

Mocną stroną Przyjaciół za to jest temat oraz bohaterowie. Po tylu latach wciąż cieszę się, ilekroć widzę Chandlera na ekranie – jego humor, ochota i odwaga potrzebne do tego, by przegiąć pałę albo fakt, że kiedy jest zdenerwowany, to żartuje jeszcze bardziej. Uwielbiam tę postać za wszystko, co sobą reprezentuje. Reszta bohaterów też jest świetnie zaprojektowana i napisana, ale bardziej cieszy mnie to z powodu ich relacji między sobą niż ich samych. I to nie tych codziennych, bo bohaterowie są zazwyczaj dosyć okropni wobec siebie nawzajem, a mili są tylko wtedy, gdy ktoś ich pociąga do odpowiedzialności za zachowanie. Z kolei postawieni w sytuacji kryzysowej stają się kompletnie obcy (rodzenie w szpitalu i wyżywanie się na położnej, palce lizać – zresztą jeden z najwyżej ocenionych odcinków serialu). Można wręcz powiedzieć, że bohaterowie serialu nie znają się nawzajem i tylko udają przed sobą nawzajem, kim na pozór są.