Milion („Le Million”, 1931)

Pewnej dramaturgii dodaje tu fakt, że tak naprawdę kupon należy do dwóch osób, ale żadna nie planuje się podzielić. Dzięki temu pościg nabiera dramaturgii, ponadto obaj bohaterowie mają długi. Wierzyciele nie chcą już czekać i zaczynają ścigać naszych protagonistów. Jak teraz piszę, to brzmi to naprawdę dobrze, ale w praniu wychodzi słabiej. Przede wszystkim szkodzi powtarzalność – za każdym razem okazuje się, że kupon na milion „znajduje się w innym zamku” i taka sytuacja staje się męcząca tak naprawdę.

Cała opowieść nabiera rumieńców w drugiej połowie, kiedy przenosi się do teatru, a tam w trakcie sztuki bohaterowie będą próbowali odzyskać płaszcz. Ten wskutek zbiegu okoliczności stał się rekwizytem w spektaklu. Komedia wychodzi z tego pomysłowa i nawet zabawna, przyznaję. Plus – podobnie jak z „Pod dachami Paryża”, znalazło się tu kilka zabaw z dźwiękiem.