Marek Koterski

Potrzeba miłości, niezwykłe dialogi i Cezary Pazura w życiowej roli.

Naprawdę niezwykły strumień świadomości opowiadający o potrzebie miłości zastępującej wszystko inne. Cezary Pazura jako Adaś Miałczyński i Katarzyna Figura jako obiekt jego westchnień. Obsesja bohaterów na punkcie miłości przysłania w sumie niemal wszystko inne, cały film składa się z epizodów, gdy są razem, gdy się kłócą, uprawiają seks, kochają, nienawidzą albo myślą o sobie nawzajem. Główny duet gra z taką energią, jakby Żuławski miał coś do powiedzenia na planie, a dialogi momentami lecą jak z karabinu maszynowego. „Ajlawju” to jeden z tych filmów, które zaczynają się listą doskonałych zdań, każde jest warte zapisania w prywatnym zbiorze ulubionych filmowych cytatów – a po mocnym otwarciu idzie równie dobrze („To ostatnia blondynka w moim życiu”, „Dzwonię, bo mam już pozytywne nastawienie do ciebie”, „Ja fajna kobieta jestem, kurwa”). To jest naprawdę dobry tytuł do oglądania, jak się jest zakochanym, ale też jest świetną odtrutką na nieprzyjemne doświadczenia związane z czymś, co mogliśmy pomylić z zakochaniem. Miłość to dla wielu z nas dosyć skomplikowany temat jest i w poszukiwaniu odpowiedzi możemy przeżyć wiele sytuacji, które Koterskiemu udało się bezbłędnie ująć swoją filmową poetyką.

Problem z tym filmem może jednak być taki, że to chyba samo diagnoza autodestrukcji u reżysera, który w związku rzuca sobie kłody pod nogi – albo o staraniu się o niewłaściwą osobę – albo o problemie psychicznym, jakim jest wmawianie sobie różnych rzeczy (np. że ona nie odbiera telefonu, więc na pewno jest zajęta seksem z kimś innym) – albo o byciu ofiarą osoby, która wykorzystuje takich ludzi, jak nasz bohater (potrzebujących miłości) – albo o konflikcie wewnętrznym, kiedy nie umiemy być z kimś, ale potrzebujemy być z kimś, więc gdy jesteśmy, to się dusimy, a gdy jesteśmy sami, to każda cząstka naszego ciała tęskni do bycia w JEJ ramionach.

Albo, albo, albo. Dużo grzybów w tym barszczu i niepotrzebnie reżyser stara się kręcić o tym wszystkim naraz, chociaż może to i sposób? Bohater w końcu też nie umie odpowiedzieć na pytanie, na czym polega problem z jego relacją. Niestety jednak to może doprowadzić do sytuacji, w której widz poczuje niechęć do bohaterów i stwierdzi, że to głupi film o głupich ludziach i ich głupich problemach. I ma do tego prawo. Miłość w końcu nie dla wszystkich może być taka skomplikowana.

– O której byliśmy umówieni?
– O dwunastej.
– A która jest?
– Piętnaście po.
– SIEDEMNAŚCIE, prawie dwadzieścia, dochodzi niemal wpół do!