Legion (2017-19)

David jest superbohaterem, ale o tym nie wie. Obecnie znajduje się w zakładzie psychiatrycznym i leczy schizofrenię. W nieznany mu sposób jednak został zagarnięty przez zespół obawiający się tego, co będzie mieć miejsce, gdy David uświadomi sobie swój potencjał. Zanim to nastąpi, chcą uzyskać od niego pewne informacje. Tak się jednak nie stanie: David zostanie uratowany i razem ze swoimi towarzyszami zacznie walkę. Nikt jednak nie wie, czy Davidowi można zaufać: choruje w końcu psychicznie. On sam nie wie, czy może sobie ufać – jego mózg często robi mu numery, a my razem z nim mamy momentami problem z odróżnieniem świata realnego od wymyślonego. A przynajmniej powinniśmy mieć. Tak zaczyna się podróż Davida – walka, ratowanie ukochanej, samopoznanie.

Nie ma wiele dramaturgii w tym serialu. Największy wynika z braku zaufania bohaterów do siebie nawzajem albo do świata wokół nich – nie zawsze w końcu mogą mieć pewność, że to, co widzą, faktycznie tam jest. A co z innymi? Czy faktycznie chcą pomóc Davidowi? Czy też tylko go wykorzystać? Czy w ogóle można zakochać się w kimś takim jak David? Czy jest tym, za jakiego się podaje? We wszystkich tych pytaniach jest pewien potencjał, jednak narracja Legionu w ogóle nie oddaje tej dramaturgii. Powód jest dosyć prosty: widz jest wszystkiego pewny. Za każdym razem jesteśmy w stanie powiedzieć, czy akcja rozgrywa się naprawdę albo nie. Wiemy też, kim są bohaterowie i wiemy, że można im zaufać – oglądamy w końcu rozwój fabuł z perspektywy każdej ważnej sylwetki. Nie możemy się utożsamić z dylematami bohaterów, bo znamy już ich finał. Wszystko, czego oni się dowiedzą, my wiemy od początku. Z naszej perspektywy jest to zbędny wypełniacz.