Krótko o filmach z 1933 roku

Sekwencje musicalowe były niewiarygodne, James Cagney ponownie mnie zaskoczył! I to wciąż za mało, kiedy reszta filmu niedomaga. Fabuła jest typowo pretekstowa – po wprowadzeniu filmów dźwiękowych tzw. „stara gwardia” została bez pracy, więc muszą szukać nowego zajęcia. Główny bohater grany przez Cagneya decyduje się zająć produkcją openingów, czyli występów tanecznych organizowanych wtedy przed projekcjami filmów. Po tym krótkim wstępie zaczyna się powtarzanie tych samych scen – Cagney przygotowuje występ, pokazuje jak go zrobić, ktoś mu kradnie pomysł, ma depresję. I tak mija prawie godzina filmu, zanim zacznie się tak naprawdę to, po co przyszliśmy na seans – sekwencje taneczne. I każda zapowiedziana w zwiastunie scena autentycznie zapada w pamięci, a występ w basenie jest moim faworytem. Jeśli jesteście pełni miłości do musicali, to ten tytuł naprawdę znać powinniście, a do mojej oceny dodajcie i piętnaście gwiazdek, jeśli chcecie. Spektakularne kino pełne wdzięku!

Amerykańska arystokratka w odległym kraju – Chinach w trakcie wojny domowej – apelująca o humanitaryzm u tamtejszego generała. Nakręcone z rozmachem i nutką romantyzmu zawartą w długich wymianach spojrzeń, „Gorzka herbatka…” z pewnością może się podobać. Czy jednak podchodzi do tematu w należycie poważny sposobów, czy też zadowala się naiwnymi i łatwymi rozwiązaniami? Niestety to drugie.

Arystokratyczne małżeństwo zaprasza gości na tytułową kolację. Produkcja ma dosyć prostą konstrukcję – każdy z bohaterów ma swój własny segment, w którym ich poznajemy, często przez pryzmat owej kolacji i stosunku, jaki mają wobec zaproszenia i konieczności udania się na spotkanie. Często decydują się w jakiś sposób uniknąć posiłku. Każde z nich ma swoje życie, różne osobowości i plany, ale łączy ich bycie bogatszym od reszty społeczeństwa. To biznesmeni, aktorzy i lekarze. Zazwyczaj są też starsi i czują sentyment do lat minionych, w czym trudno jest ich zrozumieć. To w końcu film z 1933 roku, a więc bohaterowie muszą wspominać co najmniej przełom wieku. Wciąż jednak wynika z tego prosty obraz ukazujący klasę wyższą jako takich samych ludzi co reszta społeczeństwa, z ich małostkami, obawami i niełatwymi momentami rozsianymi na przestrzeni codzienności.

Komedia z legendarnymi klaunami Flipem i Flapem, kiedy jeszcze uczyli się używać dźwięku w swoich występach (stąd sporo ciszy, ale też wiele wizualnych sztuczek i tylko kilka gagów opiera się na dialogu). Historia jest następująca: bohaterowie chcą jechać na zjazd Klubu Sierżanta (czy jakoś tak), ale ich żony nie chcą nawet tego słuchać. Na samą sugestię, że ich mężowie zrobią coś nie po ich myśli, zaczynają rzucać wazonami w głowy swoich mężczyzn, ciskają talerzami i stosują przemoc psychologiczną oraz terroryzm. Flip i Flap wystraszeni muszą więc wymyślić szybko jakiś plan, aby wyrwać się z domu… Jest zabawnie. Jeśli jesteście gotowi na to, że zobaczycie typowych błaznów ery slapsticku, będziecie dobrze się bawić. Numer z wanienką, w której Flap moczy stopy to natychmiastowy klasyk, do którego będę wracać z przyjemnością… ale wiecie co? Chętnie zobaczyłbym remake tego filmu z zamianą płci jak „Ghostbusters„. Coś czuję, że wtedy będzie odebrany zupełnie inaczej…