iZombie (2015-)

Olivia Moore miała pracować w szpitalu jako lekarz do czasu pewnej imprezy nad jeziorem, podczas której doszło do masakry. Ludzie zaczęli szaleć, mordować wszystkich wokół, rano cały brzeg był wypełniony czarnymi workami na zwłoki. W jednym takim znajduje się Olivia – ona miała szczęście, została tylko podrapana, więc nie doszło do pełnej transformacji jak u pozostałych. Jest zombie, ale potrafi to kontrolować – wystarczy, jeśli będzie jadła ludzki mózg od czasu do czasu, i dzięki temu będzie mogła normalnie funkcjonować. Zmienia więc pracę; znajduje zatrudnienie w kostnicy, gdzie otwiera czaszki denatom. Reszta jej życia też się zmienia – musiała odseparować się od rodziny, porzucić narzeczonego. Konsumpcja mózgów z kolei oznacza, że Olivia będzie mieć wizję tego, co robiła za życia osoba, do której ten mózg należał. Nagle okaże się, że każda martwa osoba w Chicago jest ofiarą morderstwa, w którego rozwiązaniu nasza bohaterka będzie pomagać (detektyw uwierzy, że Liv jest medium). Ponadto okaże się, że Olivia nie jest jedyną osobą, która przetrwała tamtą noc nad jeziorem. Zombie jest więcej i nie wszyscy mają równie pokojowe usposobienie co nasza bohaterka.

Pod wieloma względami zapewne znacie już tę produkcję – urocza, niezręczna postać główna, kobieta ubierająca się kolorowo i w stylu indie; opowieść podporządkowana dramaturgii, więc kilka elementów twórcy naginają – ot, choćby wejść do kostnicy może najwyraźniej każdy, w dowolnej chwili. Wśród słów używanych na ekranie nie znajdziemy niczego mocniejszego niż „Kiss my ass, bitch”. Teoretycznie groźny potwór jest potulny – w końcu widz musi czuć do niego sympatię. Bohaterowie mający dziwne imiona (Major, jak stopień w wojsku). Ekscentryczne poczucie humoru, podszyte mnóstwem nawiązań pop-kulturowych, od Lotu nad kukułczym gniazdem po American Pie Dona McLeana.

Wszystko to jednak albo jest mylące, albo też okazuje się w praniu nie takie złe jak w teorii. Najważniejsze jest jednak to, że serial nie jest statyczny i trudno jest mi go zakwalifikować jako proceduralny lub case’owy. Chociaż w każdym odcinku mamy jakiś samodzielny główny wątek, to serial jest dynamiczny. Można nawet się kłócić, czy wspomniany oddzielny wątek faktycznie odgrywa główną rolę w każdym epizodzie, ponieważ dosyć szybko ważne stają się wątki prowadzone przez cały sezon, szczególnie Blaine stającego się czymś na kształt mafijnego zombie (będzie tworzył kolejnych zarażonych, werbował ich oraz dostarczał im mózgi za wysoką opłatą – jak narkotyki) oraz śledztwo Majora, który będzie poszukiwał dwóch podopiecznych (nie wiedząc o tym, że stali się ofiarami Blaine’a). Każdy odcinek jest istotny i dodaje coś nowego, jeśli któryś pominiecie, to będziecie zagubieni w bieżącej akcji. Nawet śledztwa w każdym odcinku dodają coś nowego do postaci, zmieniają ludzi lub relacje między nimi. 13 odcinków składa się na całość do tego stopnia, że trzecioplanowi bohaterowie też wracają. Podejrzany o morderstwo wraca kilka odcinków później, aby pomóc rozwiązać inne.

Ważna jest konsekwencja dla twórców. Pomimo konwencji unikają łatwych rozwiązań i pamiętają, aby nie odlecieć. Rodzina głównej bohaterki nie wie, że jest ona teraz zombie – z ich perspektywy Olivia może mieć depresję lub inne problemy, więc starają się interweniować. Porzucony narzeczony po jakimś czasie zaczyna swoje życie od nowa i idzie dalej po tym, jak miłość jego życia przestała odwzajemniać jego uczucia (jak to wyglądało z jego perspektywy). Nie ma nawet taryfy ulgowej dla zabójców motywowanych tzn. „wyższym dobrem” – mogli zamordować kogoś, kto znęcał się nad dziećmi, ale i tak idą za kratki bez cienia litości.

Wszystko to jednak w odpowiednich proporcjach – na tyle, aby produkcja nie stała się zbyt poważna i dojrzała. Najważniejsza dla twórców wyraźnie jest przyjemność z seansu – dzięki nim kino zombie nabiera nowego oddechu, znów jest świeże i pasjonujące. Świat przez nich kreowany jest intrygujący, pełny pomysłów, oferuje też historię pełną zwrotów akcji i ciekawych pojęć oraz jeden moment typowego kina akcji dla twardzieli w finale 1 sezonu. „iZombie” to serial, który jest dobry. Nikt wam nigdy nie obieca drugiego „Breaking Bad” po nim, dla nikogo też nowy sezon nie będzie wydarzeniem roku, ale też żaden inny serial nie będzie oferować po prostu przyjemnego seansu, który chce się kontynuować – bez nerwów, narzekania i guilty plesure. iZombie zasługuje na uwagę, włożono w niego sporo pracy, odwdzięcza się za poświęcony mu czas. Praca przy nim jest tym samym co oglądanie go: zabawą. Widać, że cała ekipa bawiła się pierwszorzędnie podczas dni na planie, a to udziela się widzom. Nie znoszę określenia bezpretensjonalna rozrywka, ale jeśli kiedykolwiek miały one sens, to właśnie teraz, ponieważ pasują one do iZombie jak ulał.

PS: Powyższe słowa odnoszą się głównie do pierwszego sezonu. A co z kolejnymi? Cóż – jest tylko lepiej! Więcej nie odważę się zdradzić.