Glass (2019)

Nadludzko silny Człowiek w płaszczu w końcu spotyka Bestię – równie silną i dziką osobę, która porywa młode kobiety. W ich starciu przeszkadza jednak policja. Obu zamykają w psychiatryku, gdzie pani doktor stara się im pomóc, zanim sąd przejmie nad nimi kontrolę. Pojawia się pytanie: czy ci ludzie są tacy, czy tylko w to wierzą? Można ich wyleczyć?

Glass jest filmem wyjątkowym. Prezentuje się on widzowi, ale ukrywa przed nim bardzo dużo. Do tego stopnia, że aż do końca nie można powiedzieć, o czym on jest. Trzeci akt udziela odpowiedzi i nadaje kształtu, jest to uzasadnione w każdy możliwy sposób (fabularny, artystyczny, narracyjny, przez pryzmat postaci) i wymaga zaufania ze strony odbiorcy. To nie jest film, do którego należy podchodzić z cynizmem. Szczególnie dlatego, że koniec końców opowiada o nadziei, niczym komiksy z Supermanem. Nadziei, że on jest wśród nas – albo, że każdy nim może zostać.

Nowy film Shyamalana był w produkcji od dwóch dekad i jestem ciekaw, jak bardzo czas wpłynął na ostateczny kształt tego tytułu. Jest w nim silny motyw autobiograficzny, w końcu opowiada o roli wiary w kogoś wyjątkowego. To wizja świata superbohaterskiego, w którym pytamy: Czy Kapitan Ameryka byłby sobą, gdyby nikt w niego nie wierzył?. Trochę jakby Shyamalan opowiadał sam o sobie i o tym, jak trudno jest mu wrócić do kręcenia udanych filmów po serii wtop. Na przykładzie swojej trylogii pokazuje, jak wielka siła kryje się w takim zwątpieniu.

Glass to list miłosny do ludzi, w których nikt nie wierzył. Ważny temat ujęty w pomysłowy i niełatwy sposób. Film na piątkę!