Ettore Scola

Nie byłem zupełnie gotowy na taką produkcję. Spodziewałem się dwugodzinnej komedii romantycznej z istotną, chociaż nadal rozproszoną treścią – a dostałem pomnik biorący się za wyrażenie tożsamości całego kraju. W dwie godziny, w komedii głównie romantycznej. Wypełnionej pierdyliardem rzeczy, które wywołują potrzebę przecierania oczu ze zdziwienia – największą jest chociażby zmiana stylistyczna w okolicy połowy filmu. Łamią tu czwartą ścianę, zatrzymują czas, wprowadzają metafizykę Tarkowskiego czy romantyzm Wildera, a wszystko to w opowieści o losach trzech mężczyzn walczących podczas 2 wojny światowej w partyzantce – ich losy potem się rozeszły, każdy miał inną ideologię oraz osobowość, każdy miał ideały i inną wizję Włoch. I film stara się za nimi podążać, powiedzieć w ten sposób coś o ludziach, o ludzkości, o Włoszech. Znamienne jest, że gdy nastąpię napisy początkowe, to na pierwszym miejscu wcale nie będzie obsada, ale… Fellini, De Sica, Mastroianni. Oni tutaj są, tak, ale nie w ten sposób – jednak twórcy świadomie podkreślają ich rolę w powstawaniu tego filmu. Pierwszy raz się z czymś takim zetknąłem.

Zmierzam do tego, że po prostu muszę obejrzeć ten tytuł jeszcze raz. Pierwszy był wyraźnie tylko pierwszym seansem, rozgrzewką. Teraz znam całość i mogę dopiero zacząć oglądanie – tylko kiedy będę miał na to czas? Nie wiem. Może jak się wezmę za filmografię Ettore Scoli, pewnie tak będzie najłatwiej. A póki co tylko mogę zgadywać wieloznaczność tytułu czy sposób, w jaki całość się zaczyna – czy chodziło wtedy o podkreślenie, ile filmów jednocześnie reżyser zaczyna?

Ktoś w Internecie napisał: „Pretty much the end credits for Italy being a powerhouse of cinema.”. Podoba mi się to.