Źle się dzieje w El Royale („Bad Times at the El Royale”, 2018)

Tak po prawdzie jedyny poważny problem z tym filmem leży w jego tempie. Film ani nie może się zacząć, ani zaczepić nigdzie. Reżyser potrzebuje 35 minut, żeby dać widzom coś na kształt wstępu, by potem pokazywać kilkakrotnie to samo wydarzenie – zabieg formalnie ciekawy, ale każda kolejna powtórka nie dodaje aż tyle, by ją uzasadnić. Film trwa ponad 130 minut, ale to nie znaczy, że dużo się w nim dzieje. Wręcz przeciwnie, pierwsze półtorej godziny w streszczeniu brzmi jak kwadrans. Poświęcenie dużej ilości czasu na coś też nie daje jakichś oszałamiających rezultatów – ekspozycja jest dosyć niezręczna i z początku nie wiedziałem, jak mam się czuć w tym miejscu. Puste miejsce bez obsługi, ale clerk jednak jest i pracuje ciężko, wszyscy goście jednocześnie się pojawiają i nic tutaj się nie dodaje. Zapewne twórcy bardziej skupili się na dodaniu jak największej ilości atrakcji, nadaniu każdej postaci czegoś wyróżniającego się, zamiast przypilnowaniu, aby wszystkie te atrakcje tworzyły spójną całość. Po półtorej godziny otrzymujemy scenę z jedną postacią… I wtedy zorientowałem się, że chociaż widzę ją już któryś raz, to wciąż nic o niej nie wiem. Niewiele w zasadzie wiem o wszystkich postaciach w tym filmie. A nie ma ich tak dużo! Pięciu? I dosyć szybko ginie większość z nich. A przed śmiercią niewielu ma okazję wykazać się i dokonać wyboru, co jest w końcu najlepszą okazją, żeby zapaść widzowi w pamięci.