Cytaty

Moje ulubione cytaty oraz dialogi z filmów, seriali i nie tylko.

CYTATY

No matter how bad it gets, women always have the option of fucking their way out of situation. All women knows this. Men don’t realize this till they go to prison.
„Bill Burr: Live at The Red Rocks” (2022)
Kiedyś wszyscy byli uznawani za chorych psychicznie, jak tylko trochę odstawali, ale dziś jesteśmy bardziej tolerancyjni i chyba przeginamy z tym pałę.
„Ricky Gervais: SuperNature” (2022)
You’re like my second favoire band after Coldplay.
„Studio 666” (2022) (o Foo Fighters)
Every day I tell myself to be invisible. Next thing I know, I’m standing on my desk, pretending to poop out the class hamster.
„Simpsons” 33×18 (2022)
Terrible news. Turns out all the weapons were taken off this ship weeks ago. Apparently it’s „Not safe” to scuttle a ship with missiles on board. This is why I don’t pay taxes.
„Bob Burgers” 12×13 (2022)
To może być tak i tak, pan ma rację, to nie jest jednoznaczne, ale nie możemy doprowadzić do tego, że wyjdzie ani tak, ani tak.
„Aktorzy prowincjonalni” (1979)
Sometimes I feel like I don’t know what it’s all about anymore
„High Sierra” (1941)
Wersja samobójstwa odpada… Nikt nie uwierzy, że najpierw stuknęła się w głowę, a potem odkręciła gaz.
„Lekarstwo na miłość” (1966)
Pan Batista dzisiaj nerwowy. Kolega kiedyś radził, żeby w takiej sytuacji przyrodzenie sobie zimną wodą polewać.
„Postrzyżyny” (1981)
I just wanted to belive in something that would get me out of the house! I didn’t give a shit what it was!
„South Park” (24×2)
All our children deserve better parents.
„Dom od wzgórza” (1960)
…Kastrat? To kastrata też mamy w tym burdelu?!
„C.K. Dezerterzy” (1985)
Look at these buildings. It’s getting harder for me to tell… which ones I designed and which ones I didn’t. They all look the same. Whether I’m involved or not seems less and less important.
Taipei Story” (1985)

Madame Curie (…) she was kind of a honorary man. She had a penis made of science.
„Big Bang Theory” (sezon XI)

Zawsze jest coś, co można robić.: rozwiązywać krzyżówki, robić notatki… Chciałbym, aby dzień miał 30 godzin, tyle mam do zrobienia. Chciałbym mieć 60 lat, żeby potrzebować tylko pięć godzin snu.
Małżeństwo” (1970)

I believe that when we leave a place, part of it goes with us and part of us remains. Go anywhere in the station when it is quiet, and just listen. After a while, you will hear the echoes of all our conversations, every thought and word we’ve exchanged. Long after we are gone, our voices will linger in these walls for as long as this place remains.
Babylon 5” (Sezon V)

To były inne czasy. Prostsze. Artystów nie oceniało się tym, ile zarobili, ale co mają do powiedzenia. Ktoś zapytał, czy znam tego i tamtego, a ja pytałem: „Nie, a co on ma do powiedzenia?”
Bob Dylan: Bez stałego adresu” (2005)

You only get one life. There’s no God, no rules, no judgments, except for those you accept or create for yourself. And once it’s over, it’s over. Dreamless sleep forever and ever. So why not be happy while you’re here?
Six Feet Under” (5×11)

To straszne kochać jak Romeo i mieć ryj jak Sinobrody!
Ludzie za mgłą” (1938)

We all need a little fantasy once in a while.
Przystanek Alaska” (5×10)

I’ve learned some things about the female anatomy I think you might enjoy.
Orange in the New Black” (2×7)

Brad probably saw that tv commercial. The one with the knight who fucks up the dragon then turns into the marine. Dress blues with the sword. Fucking dress-blues commercial, man, that got so many fucking guys. Now look at us! Trombley hasn’t killed anybody, I am half a world away from good Thai pussy and Colbert is out here rolling around Fuckbutt, Iraq, hunting for dragons in a M.O.P. suit that smells like four days of piss and ball swet.
Generation Kill

I ain’t saying drugs are good. But when your past is past and your present sucks and your future holds nothing but broken promises and dead dreams, the drugs’ll kill the pain. Listen up, America, you ain’t ever gonna get rid of drugs until you cure pain
Oz” (sezon I)

Jules, you give that fuckin’ nimrod 1500 dollars, and I’ll shoot him on general principle
Pulp Fiction

Pragnę móc wyjąć filiżankę ze zmywarki i podać w niej kawę swojej żonie.
Fleabag” (sezon I)

And so in the face of war, a little boy reminds us all what being human really means. The message is unclear, but it dosen’t matter, as long as you give the audience a song, celebrity bashing and republican hopefuls dancing around with boobies. It’s called pandering.
South Park” (sezon XVI)

If cats are putting slices of bread on their heads and taking pictures, they’re proving to be almost as intelligent as we are.
South Park” (sezon XVI)

Let me tell you what two days of detective work looks like, okay? You drive around like an asshole. You’re gonna spend half the time interviewing the fucking Chets of the world. You spend the other half trying to translate fuckwit to English. And when it’s over, the only thing that’s changed is that the sun went down twice.
Nice Guys

You know, I woke up this morning, and I thought I had problems. I couldn’t pay my rent. I have a sick dog. And I can’t find a man to save my life. But you, you’re gonna solve all my problems ’cause if I just tell you about Dickie Bennett, he’s gonna come and he’s gonna kill me.
Justified” (sezon II)

Lubię patrzeć na kobiety w lustrze (…) Trzeba nakarmić oczy, by w nocy żywiły sny
Zła krew

Nie zaliczyłem kilku normalnych etapów dzieciństwa
Powrót do Garden State

There’s so much that I just fucking hate and there’s so little that I love.
Iluminacja” (sezon II)

Is this what death feels like? Not bad. It’s just weird.
Final Space” (sezon I)

There’s nothing better than being in jail at Christmas. Guards let you party for twelve days straight. Got no fucking work chores or book readings or Christmas trees or giving gifts or fucking lights. Fuck all that bullshit. Let’s get fucked up.
The Trailer Park Boys Christmas Special” (2004)

To mi przypomina historię dziecka, które zabiło młotkiem swoich rodziców… Sąd zapytał się go, co ma na swoją obronę. A ono na to: Liczę, że sąd będzie wyrozumiały dla sieroty
Destry znowu w siodle” (1939)

I know what sex is. I am not a child. I’m just not great at building robots.
BoJack Horseman” (sezon V)

Smokey, this is not Nam. This is bowling. There are rules.
Big Lebowski

There it is. That’s the sound of peace.
MASH” (sezon XI)

Synu, jako ojciec mężczyzny, który nie tylko wystawił sztukę na Broadwayu o mnie, ale i bzyka się z aktorem który się we mnie wcielił, powiem ci jedno: życie nie zawsze układa się tak, jakbyśmy tego chcieli.
Scrubs” (sezon V)

Every day it gets a little easier. But you gotta do it every day. That’s the hard part. But it does get easier.
BoJack Horseman” (sezon II)

God didn’t put us here for that pat on the back. He created us so he could be here himself.
MASH” (sezon IX)

I will not carry a gun, Frank. When I got into this war, I had a very clear understanding with the Pentagon: no guns. (…) I’ll carry your books, I’ll carry a torch, I’ll carry a tune, I’ll carry on, carry over, carry forward, Cary Grant, cash-and-carry, carry me back to Old Virginie, I’ll even 'hari-kari’ if you show me how, but I will not carry a gun.
M.A.S.H.” (sezon III)

I’ve bought milk before your relationship started that was still good to drink after it ended.
Newsroom” (sezon I)

Doktor daje mi sześć miesięcy zanim cię zamorduję. 
M.A.S.H.” (serial)

My God, are we gonna be like our parents?
Klub winowajców

Czasami budzę się w tym obozie wojskowym i zastanawiam się, co moja żona zrobiła z naszą sypialnią?
M.A.S.H.” (serial)

Miłość! Wiesz, ile bylibyśmy warci bez miłości? 85 centów. Chemikalia warte 85 centów chodzące wokół bez celu!
M.A.S.H.” (serial)

It’s Always nice to be included in a sentence someone says.
BoJack Horseman” (sezon IV)

You can’t keep doing this! You can’t keep doing shitty things and then feel bad about yourself like that makes it okay! You need to be better! (…) BoJack, just stop. You are all the things that are wrong with you. It’s not the alcohol, or the drugs, or any of the shitty things that happened to you in your career, or when you were a kid. It’s you. All right? It’s you. Fuck, men. What else is there to say?
BoJack Horseman” (sezon III)

I’m not interested in being rebirthed, thank you. I’m still recovering from being birthed the first time.
BoJack Horseman” (sezon III)

Wiesz, co się stało z człowiekiem, który starał się pierdnąć głośniej niż jego ojciec? Zesrał się.
Ana Mon Amour

Przepraszam, że mój film jest pozbawiony… napięcia. Jak widzicie, nie jestem w tym dobry. Oglądajmy dalej, może to się zmieni. A jeśli nie… Nadal będziemy oglądać. Takie właśnie jest życie…
As I Was Moving Ahead Occasionally I Saw Brief Glimpses of Beauty

Damnit McNulty! Next time someone hands you an exploding ham, I’m gonna pass the mustard!
Trancers II

Uwielbiam to, że mam erekcję, i nie wywołał jej bezdomny.
Archer

You can’t even fuck a girl on waterbed… It’s like having sex with a girl – on top of another really fat one.
Everyone Wants Some!

We got good news, bad news and worst news.
The Shield

So, what you’re saying is that you have a problem that is totally your problem, but you’d like to find a way to make that problem my problem. But here’s the problem, Newbie: it’s not my problem.
Scrubs

Jako satyryk postanowiłem strzelić mu w dupę.
Życie i cała reszta

My son is gonna take over the planet, and I’m too young to drive!
Rick i Morty” (sezon I)

For some men nothing is written, unless they write it.
Lawrence z Arabii

Woman. I am the cavalry.
Szybcy i wściekli 7

I’ve got the mayor up my ass like a fag on Viagra!
Kung Fury

It wasn’t lies. It was just bullshit.
Blues Brothers

Czemu umysł dziewczęcy jest tak wątły jak zdrowie starca?
Hamlet” (1990)

Bóg dał nam rodzinę. Bogu dzięki, że chociaż przyjaciół możemy sobie wybrać.
Mary i Max

Nie mogłem żyć ze Stellą wiec zrobiłem druga najlepsza rzecz – nakręciłem o niej film
Entropy

Urodziła się 1898 roku w stodole. Umarła na 37 piętrze wieżowca. Była astronautką.
Mad Men

Gdzie się kończy kosmos? Bo stół się, kurna, kończy tu!
Big Bang

Lionel! Twoja matka zjadła mi psa!
Martwica mózgu

Jest taki kawał, o mężczyźnie który przychodzi do lekarza i mówi, że jego brat uważa się za kurę. „Czemu więc nie wsadzisz go do wariatkowa?„, pyta lekarz. „Chętnie bym to zrobił” – odpowiada – „ale potrzebuję jajek„. I taki właśnie mam stosunek do związków.
Annie Hall

Hej stary, rozchmurz się, Boo jest bezpieczna… Fakt, że to przez nas zamknęli fabrykę, i tysiące ludzi zostało bez pracy… Nie mówiąc już o zamieszkach, które wybuchną, gdy zabraknie prądu… Ale hej! Przynajmniej się pośmialiśmy, racja?
Potwory i spółka

To ty ze mną nie spałaś, 20 kwietnia minie rok. Zapamiętałem tę datę, bo to urodziny Hitlera.
Zbrodnie i wykroczenia

DIALOGI

– Pan jest w złej kondycji
– Bardzo przepraszam. To nie moja wina.
– Oczywiście… Poprzedni właściciele tego mieszkania byli bardzo gospodarni i uprzejmi., a trochę wygody należy się teraz panu. Sam siedziałem za drutami u Francuzów w ’18 roku, więc rozumiem, co to znaczy.
– Czyli jakby kolega, co?
– Nie porównuję, broń Boże…
– Dlaczego pan tu został?
– Miałem kilka powodów, żeby zostać. A żadnego, żeby uciekać. Po raz pierwszy nie usłuchałem polecenia władz i uczyniłem źle. Do wczoraj jeszcze myślałem, że robię słusznie, pozostając w moim domu, do którego znają drogę ludzie potrzebujący pomocy. Niestety, zdarzyło się, że tę drogę odkryli też inni ludzie. Jeśli jeszcze można ich nazwać ludźmi… Po tym, co zrobili.
– A nawet jeśli nie byli ludźmi… Czyja to wina? Jak pan sądzi?
– Nie oskarżam.
– To dobre. Pan nie oskarża.
– Źle się wyraziłem. Zresztą, to co nas spotkało, jest poza pojęciem winy i kary. Ściśle mówiąc: to, co spotkało moją córkę.
– Czy to byli Polacy?
– Czy sądzi pan, że Polacy byliby do tego niezdolni?
– …
– Czy zadowala pana moja odpowiedź na pytanie: dlaczego żałuję?
– Niestety… Są rzeczywiście wysokie rachunki do zapłacenia.
– Tak. Niewątpliwie. Tylko płacą je ci, których nie pytano, kiedy rachunek został otwarty. I płacą czymś, co nie ma ceny.
„Pierwszy dzień wolności” (1964)
– Oh, Jeff, I don’t want to die!
– Neither do I, baby, but if I have to I’m gonna die last.
„Człowiek z przeszłością” (1947)
This is it.
– Ah, Yes. What is it?
– The trigger, Prime Minister.
– The trigger?
– The nucklear trigger, the button.
– This?
– Indirectly, yes. This is telex communication with HMS Northwood. You send a coded signal and Northwood’s telex operator sends an authentication signal. So he knows it’s from you. When the instruction’s been authenticated, Northwood sends a command to a Polarisd submarine and they press the button.
– Just like that?
– Just like that.
– When I say so?
– When you say so.
– Wouldn’t anybody argue with me?
– Serving officeers obey orders without question.
– What f I were to get drunk?
– On the whole, it would be safer if you didn’t.
– Blimey!
– It’s your job and you wanted it, Prime Minister.
– Supposing I were to go off my rocker?
– The Cabinet might notice.
– I wouldn’t count on it. Seriously, supposing I did and then change my mind?
– That’s all right. No one would ever know, would they?
„Tak jest, panie ministrze” (sezon I)
Jakie jest twoje największe marzenie?
– Kurtkę bym chciał.
– Kurtkę?
– Tak. Zima idzie. Poprzednią przechodziłem w takiej byle jakiej, w tym roku wolałbym mieć taką grubą.
– Ale takie największe marzenie. Nie myślisz w przyszłość?
– No, zimno będzie. I dobrze byłoby mieć co założyć.
„Goniec” (1986)
– Widzisz, życie jest jak most żelazny.
– Dlaczego?
– Nie wiem!
„C.K. Dezerterzy” (1985)
– O co chodzi, jeśli mogę zapytać?
– O tego psa co pan go w człowieka zmienił!
– A, chodzi o to, że mówił? To nie znaczy, że był już człowiekiem!
„Psie serce” (1988)

– Jak możesz mieć dwóch ojców?
– Nie wiem, widać mi się poszczęściło
„Paryż, Teksas” (1984)

– So, what’s the deal with you two, you a couple of fags?
– He’s my son.
– Yeah, how’s that happen? You don’t look Japanese.
– Neither does he. He looks Chinese.
„Od zmierzchu do świtu” (1996)
– He’s not your brother anymore.
– Well, that is a matter of opinion and I do not give a fuck about yours.
„Od zmierzchu do świtu” (1996)
– No noise. No questions. If you make a noise, Mister .44 makes a noise. If you ask a question, Mister .44 answers it. Now are you absolutely, positively clear about Rule #1?
– Yes.
– Don’t you ever try and fucking run on us, because I got six little friends and they can all run faster than you can.
„Od zmierzchu do świtu” (1996)
– Dokąd jedziemy?
– Do Meksyku.
– Co jest w Meksyku?
– Meksykanie.
„Od zmierzchu do świtu” (1996)
– Chciałbym brać udział w wojnie o słuszną sprawę.
– Czyli chciałbyś nienawidzić tych, do których strzelasz?
– No. To byłaby miła odmiana.
„Wybawca” (Savior, 1998)
– Taka strata!
– Panie… to tylko sztuka. Z muzyką. Nie rozpaczaj tak.
– Tylko sztuka! Z muzyką! Czy dla Boga każda śmierć jest taka? Gdy ja umrę, to też ktoś powie: „To tylko Książę, nie rozpaczaj”?! Tylko teatr! Z muzyką…!
– Panie!… Bądź wdzięczny za muzykę. Większość umiera w ciszy.
Dzieciątko z Macon” (1993)

– I just wanted to know are you happy?
– First tell me what you call „happiness”?
That Day on the Beach” (1983)

Let’s do something fun. We could go to a movie.
– Movies are so expensive now.
– Yeah, but you’re at the movies.
„Frances Ha” (2012)

I always wished I was an orphan. Most of my favorite characters are. I think your lives are more special.
– I love you, but you don’t know what you’re talking about.
– I love you, too.
„Moonrise Kingdom” (2012)

Nie. Nie mogę spać. To wszystko za wcześnie, po prostu nie mam na to czasu.
– Czasu na co?
– Nie wiem. Żeby mówić, powiedzieć wiele rzeczy.
„Cienista dolina” (1993)

Mam wolną chwilę…
– To ugotuj jajko.
Godzina zemsty (1999)

Linton Barwick: This is the Future Planning Committee.
Karen Clarke: Well, unofficially, it is called the War Committee.
Linton Barwick: Well, Karen, unofficially, we can call anything whatever we want. I mean, unofficially, this is a shoe, but it’s not, Karen, it is a glass of water. And this is the Future Planning Committee.
Lt. Gen. George Miller: Well, unofficially, this appears to be bullshit.
Zapętleni” (2009)
– Coś jeszcze potrzebujesz?
– Tak, jest w okolicy dom pogrzebowy?
Mała miss” (2006)

– Czego szukasz?
– Miłości swojego życia.
– Na portalu randkowym?
Pocałunek o północy” (2007)

– Twoja harmonijka też nie brzmi najlepiej.
– Bo się trochę spłaszczyła, kiedy klacz mnie zrzuciła.
– Tak? Mówiłeś, że ciebie nie zrzuci.
– Cóż, miała farta.
– Gdybym ja miał farta, to harmonijka też by się rozwaliła.
Tajemnica Brokeback Mountain” (2005)

– Butters, your mom has so much holiday spirit that she’s riding an ATV with her tits out.
– Yeah, that’s a little too much holiday spirit, if you ask me.
South Park” (23×10)
Have you read a bible?
– Maybe i have, maybe I heavn’t, what’s up to you?
– CAN you read, son?
– Well, that depends. Can you go fuck yourself?
Chłopaki z baraków
– How do you jerk off with no hands?
– You need at least one for the cock.
– Dawg, I’m talking about the power of the mind. You don’t need a cock book. Need to meditate on the perfect fuck.
– Wasik’ll jerk off to anything. I seen him punishing his unit during a screening of „Pocahontas”.
– That’s tragic. I like Pocahontas. Wonderful music.
– You cannot say that you like Pocahontas. The genocide of my people is turned into a cartoon musical with a singing racoon? I’m mean think about it. The story of Pocahontas is about a bunch of white boys who bribe the corrupt Indian chief, and fuck the Indian princess silly. Would the white man make a story about Auschwitz, where the inmate falls in love with the guard and they sing love songs with dancing swan?
– My great grandfather killed Indians. Up in Michigan for money.
– You are the first white motherfucker to say something like that to me. Back in the fishing village where I’m from, Los Angeles, most white motherfuckers that talk about their people, they say they got a Native American ancestor, to pretend „to be down”. But you are coming the other way.
– What the fuck are you anyway? Your wife is half white, you talk like you’re black, most of your friends are white and every once in a while, when you feel like it, you throw in with the Indians. Is it that you’re whatever race happens to be cool at the moment?
– You got a point, dawg. I don’t hang out with Mexicans…
– I’m Mexican.
– …Mexicans got $20,000 stereos. Lots of guns and every time I go into a liquor stote with one, I’m afraid we’re gonna rob the place. Mexicans are scary motherfuckers.
– What the fuck does any of this have to do with jerking off?
Generation Kills
– You actually enjoy golfing?
– I enjoy being a man with the time to play it.
Zakazane imperium(sezon II)
– Wait, why did you throw a bullet at him?
– I was trying to make a point.
– Which was?
– Get the hell out of Kentucky and don’t come back.
– How is throwing a bullet at him gonna accomplish that?
– Told him the next one might be coming a little faster.
– Deputy, that might be the coolest thing I’ve ever laid ears on. (…) You come up with that all on your own?
– Heard it on the Johnny Carson Show once. He was telling some old gangster story (…).
– Well, that just gets better and better, huh?
Justified” (sezon III)

Man Ray: Mężczyzna zakochuje się w kobiecie z innej epoki. Ja tu widzę fotografię.
Luis Bunuel: Ja tu widzę film.
Woody Allen: Ja tu widzę sytuację patową.
Salvador Dali: A ja widzę… Nosorożca.
O północy w Paryżu

Where’s all this awesome energy coming from? 
– Actully I was inspired to makes some new songs after the ocean get sucked up into space a while back. 
Steven Universe” (sezon I)
Professor: Masz jakieś doświadczenie w uprowadzaniu ludzi? 
Baravelli: No pewno. Chcesz wiedzieć, jak to robię? Najpierw do nich dzwonię, a potem wysyłam po nich swojego szofera
Professor: A więc masz szofera? Jakim autem jeździsz
Baravelli: Och, nie mam auta, mam tylko szofera
Professor: Może jestem szalony, ale skoro masz szofera, to nie powinieneś mieć też auta? 
Baravelli: Miałem, ale widzisz – koszty były za wysokie, więc zachowałem szofera i sprzedałem auto.
Professor: To pokazuje jak mało wiem o życiu. Ja bym zachował auto i zwolnił szofera
Baravelli: Nie da rady. Muszę mieć szofera, aby mnie woził z rana do roboty
Professor: Ale jak on wozi cię do roboty bez samochodu? 
Baravelli: Nie musi. Nie mam pracy.
Końskie pióra” (1932)
– Byłem najlepszym saksofonistą…
– I co dalej?
– Nic.
– A potem?
– Też nic.
– No to po co mi to opowiadasz.
– Wcale ci nie opowiadam…
– To jaki był koniec, co? Koniec jest ważny.
– Już nie jestem najlepszym saksofonistą.
Pętla” (1957)
Amy: So what’s wrong with me?
River: Nothing, you’re fine.
Doctor: Everything, you’re dying.
River: Doctor!
Doctor: Yes, you’re right, if we lie to her she’ll get all better.
Doctor Who” (sezon V)
– Po co zakopuje się kapsuły czasu?
– Żeby zostawić po sobie jakiś ślad. Znak, że tu byliśmy!
– Myślałem, że od tego są miny przeciwpiechotne.
M.A.S.H.” (sezon XI)
– I want you to be the very best version of yourself that you can be.
– What if this is the best version?
Lady Bird
– Proszę się obudzić, ojciec Pierce’a do ciebie dzwoni. 
– Ojciec Pierce’a? To nie ma sensu. 
– Jeśli miałbym cię budzić tylko do rzeczy, które mają sens, to przespałbyś całą wojnę. 
M.A.S.H.” (sezon IV)
– Inspekcja. 
– Przyjdźcie później! 
– Nie ma później! Przyszłość została anulowana przez Departament Wojenny. 
M.A.S.H.” (sezon IV)
– Znacie faceta imieniem Mario?
– Tu mieszka z tysiąc o takim imieniu.
– Ale ten jeden jest złodziejem!
– To nadal daje tysiąc.
„Sprawcy nieznani”
– Ma pan bilet?
– A skąd… A pan ma?
– A skąd! To wchodzimy.
„Rejs”
Co pan robił w damskiej ubikacji?
– To samo co w męskiej.
„Rejs”
ProwadzącyMiasto położone nad Wisłą, nazwane na cześć króla który zastał Polskę drewnianą.
WidzPanie Kazimierzu, ma pan klucze?
ProwadzącyProszę nie podpowiadać!
UczestnikKluczborg.
ProwadzącyOdpowiedź prawidłowa: Kazimierz.
UczestnikRoman.
„Rejs”
– Zaraz przyjedzie człowiek z Warszawy który to wyjaśni
– O, to musi być strasznie mądry człowiek
– Nie, krytyk…
„Ucieczka z kina Wolność
– Można mówić, że cenzor to zły człowiek.
– Ale pan cenzor był wcześniej krytykiem teatralnym.
– Krytyk, który jest cenzorem… Jakie to powszechne…
„Ucieczka z kina Wolność
– Kriger, czemu masz erekcję?!
– Bo jestem szczęśliwy!
„Archer
– Co twoja wagina robi w zlewie?!
– Jest brudna, skarbie.
„Archer
– Do you ever think about what the world would be like without you? If I just went ahead and killed myself, this would all be over.
– Oh, so, that’s where we’re at. Givin’ up. Fine. You kill yourself, then I’ll kill myself. I’ll take some innocent people with me. How’d that be?
– You think I’m kidding, dad, but I’ve tried.
– Yeah, so have I, plenty of times. Where does that get us?
– I took all of my stepdad’s pills when I was 12.
– Girls take pills when they want somebody to find’em.
– I tried to hang myself when I was 10-years-old.
– Well, that didn’t work very well.
– Do you understand what I’m trying to tell you?
– Yeah, sure, congratulations.
– I was 10-years-old!
– Yeah, I knew a 10-year-old kid. Killed his whole family with a rock.
– What the fuck does that mean? Why don’t you ever listen to me?
– I’m listening, okay? Look, feel this, right up here.
– No.
– Yes. Come on, it’s important. Feel it, come on.
– Oh, my god! What is that?
– Yeah, drove my bike off a cliff on the pch, split my head wide open. Now, the point is, i meant to do it. But they saved my ass anyway and that’s a steel plate in my head. And look at this.
– No, I don’t want to. You’re a fucking cyborg.
– I opened up my wrist in prison, then I got sepsis. Spent two months in the prison hospital watching game shows and then I really wanted to kill myself.
– All right, you win.
– No, no, no. There’s no winning or losing. You either wanna wake up in the morning, or you don’t. And if you can’t find a way to live with yourself, well then, why run? Why come to me? Why do any of this?
– I don’t wanna die.
– What was that?
– I don’t wanna die.
– That’s right. You don’t wanna die. Cause you’re a 17-year-old kid and you got a lot to live for. Okay? You may not wanna wake up tomorrow, but the day after that might just be great. Might be the best fucking day of your life, you know? You don’t wanna miss it, right?
„Blood Father
– Jak myślisz, dlaczego jest tak niewielu czarnoskórych chirurgów, co?
– To proste! Nikt nie chce widzieć murzyna idącego do niego z nożem w ręku!
„All in the Family
– Tato, tato, przestań!
– Przykro mi, synu! Koniec z abstynencją!
– Tato, nie musisz tego robić! Jesteś silny, nie piłeś nic, odkąd odwiedziliśmy posąg!
– Ale posąg nie był cudem!
– Tak, posąg nie był cudem, więc to znaczy, że to byłeś ty, tato! To znaczy, że to ty nie piłeś nic przez pięć dni!
– Masz rację, Stan… Jeśli nie Bóg sprawił, że przestałem pić, to znaczy, że sam tego dokonałem. Może… Może potrafię zmusić się, żeby już nigdy nie pić?
– Nie!
– Nie?
– Tato, lubisz pić – więc wypij drinka od czasu do czasu. Nawet dwa! Jeśli poświęcisz całe życie na wyrzekanie się czegoś, co lubisz – to ta rzecz ciągle cię kontroluje i nie możesz nauczyć się dyscypliny!
– Ale… może jestem taką osobą, która musi mieć wszystko albo nic?
– Nie… „Wszystko albo nic” to pójście na łatwiznę. Nauczenie się pić troszeczkę… odpowiedzialnie… To jest dyscyplina.
„South Park” (sezon IX)
– Przepraszam, kto tu rządzi?
– Nikt! Wszyscy jesteśmy zbyt słabi.
– Słuchajcie, mój tata był tu wczoraj i trochę mu namieszaliście, mówiąc, że jest chory.
– Alkoholizm jest chorobą.
– Nie, nie jest. I nie możecie mówić takich rzeczy ludziom jak mój tata. On jest trochę hipochondrykiem.
– To jest choroba, bo jest to fizyczne uzależnienie – dlatego to choroba.
– Nie – rak jest chorobą. Mój tata musi tylko mniej pić.
– Nie może sam rzucić picia! Nikt z nas nie mógł. On potrzebuje boskiej interwencji! Uduchowienia!
– Nie, on potrzebuje dyscypliny! Dzięki wam ludzie, mój tata uważa, że cierpi na chorobę, której nie może sam pokonać!
– Młody człowieku, czy wiesz cokolwiek o Programie Dwunastu Kroków?
– Tak, i wiem też co nieco o sektach!
„South Park” (sezon IX)

– If I’m shitty, that’s just because I’m shitty. You’re allowed to be mad at me, but you need to know that whatewver I do, it’s not your fault.
– I know. I mean, I know, but I don’t always know, you know? Like, sometimes I have this tiny voice in the back of my head that goes, like, „Hey, everyone hates you! And they’re not wrong to feel that way!”
– I know what you mean.
– That voice, the one that tells you you’re worthless and stupid and ugly?
– Yeah?
– It goes away, right? It’s just, like, a dumb teenage-girl thing, but then it goes away?
– …yeah.
BoJack Horseman” (sezon IV)

– You know, when I was your age, my mom had this friend, Mrs Anderson. She was hotter than a car seat in August. She moved like a beautiful cat that could walk on its back legs without somebody holding its paws. One night, she came over looking for my mom, but my mom wasnt’ home. Well, one thing led to another, and I ended up getting my first hand job from a toll booth lady on the Pennsylvania Turnpike.
– That dosen’t make any sense.
– Once your dick gets hard, the story never makes sense.
F is for Family” (sezon II)

– Nie będziemy razem, ale możemy zostać przyjaciółmi.
– Nie. Musiałbym ukrywać przed tobą swoją erekcję.
Wieczna poezja
– …and that stuff that’s all the rage now, alienation, like in Antonioni’s films. Did you see L’Eclisse?
– Yes.
– I fell asleep. Had a nice snooze. Great director, Antonioni.
Fanfaron
– Do you read?
– Yeah.
– What do you read?
– Twitter.
Derek
– I wish this shotgun was my penis.
– If it ware you can call me Ernest Hamingway
– I don’t get it.
Rick i Morty” (sezon I)
– Jack, tell me a story.
– Fuck you.
– That’s my favorite.
48 godzin
– O, zna pan japoński?
– Nie, umiem tylko powiedzieć „Kocham cię
– To bardzo przydatne.
Wzgórze wolności
– What happen?
– The road curve, but I didn’t.
Dziwna miłość Marty Ivers

KSIĄŻKI

I wydało mu się wtedy, że każdy człowiek zawsze szuka samego siebie – w barach, w pociągach, w biurach, w lustrach, w miłości, zwłaszcza w miłości – szuka w każdym innym człowieku własnego „ja”, które gdzieś jest. Miłość nie polega na tym, by siebie dawać, ale by siebie odnaleźć, by się opisać. Cała koncepcja została błędnie pomyślana. Bo jedyną cząstką człowieka, którą on sam może namacać czy zrozumieć, jest ta, którą w sobie poznaje.
 
Na tym świecie piękne kobiety są potrzebne bardziej niż wszystko inne.
 
„Lorene” – myślał Prew słuchając ich obu. To było tak doskonałe imię kurwy: Lorene.
 
– „Grubas” też się urodził nędzarzem.
– Jasne, że tak – odparł Malloy. – I również dobrze mógłby być Berry’m, a Berry nim. Ty go nie rozumiesz. Jeżeli chcesz coś zabić, zabij to, co uczyniło „Grubasa” tym, czym jest. Nie robi tego, co robi, dlatego że jest dobre lub złe. Nie myśli o pojęciu dobra i zła. Po prostu robi to, co jest do zrobienia.
– Tak samo ja. Zawsze robiłem to, co było do zrobienia. Ale nigdy nie dopuściłem się tego co „Grubas”.
– Tak, ale ty masz silne poczucie dobra i zła.
 
Zrobiło mu się żal, że nie zdołał przeczytać reszty tamtych książek. I przykro, że te, które przeczytał, idą na marne. Miał jakoś nadzieję, że się na coś przydadzą. Najgorsza była myśl, że po tym wszystko będzie trwało nadal. Alma. I Warden. I gdzieś tam Maggio. Wszystko będzie dalej trwało. Był samolubny. Nie chciał, żeby to nadal trwało.
Kto by przypuszczał, że to się będzie  tak ciągnęło? Chociaż był cały poszarpany, trwało to długo. „moje ciało jest całe poszarpane. Moje ciało.” Nie chciał, żeby jego ciało było całe poszarpane.
„Możesz już dać spokój, jeżeli chcesz. I tak się nie dowiedzą. Nie możesz mówić. Nie możesz się ruszyć. A to za długo trwa. I ciało mam całe poszarpane. Na strzępy. Całe poszarpane. A oni i tak nie będą wiedzieli.”
„Ale ty będziesz wiedział. Musisz to zrobić dobrze. Już nie bardzo długo. Jeszcze minutę. A chcesz zrobić to dobrze. Nawet choćby nikt nie miał wiedzieć. Jeszcze jedna minuta. Potem się skończy. Potem już będzie po wszystkim.”
Leżał zlany potem i przymusił się, żeby spojrzeć temu w oczy. Temu, że będzie po wszystkim. Spojrzeć temu w twarz ociekając potem.
„Boję się.”
 
Warden i Stark jak jeden mąż, okręcili się na stołkach, by za nią popatrzeć. Jej gołe, krągłe nogi pocierały się o siebie obiecująco pod rozchwianą spódnicą. Lekka wklęsłość na krzyżu zaokrąglała się ponętnie w jędrne, wypukłe policzki drobnych pośladków, które kołysały się swawolnie przed ich oczami.
– O rety, co za dupa! – powiedział Stark ze czcią.
James Jones „Stąd do wieczności” (1951)

[fragment o relacjach reżysera i aktora, na przykładzie Josepha von Sternberga oraz Marleny Dietrich]
(…) odrębność postaw reżysera i aktora jest na tyle znamienna, że godna szczególnego podkreślenia. Obie strony są, z natury ich udziału w filmie, stronami antagonistycznymi. Reżyser to potencjalny twórca dzieła, aktor natomiast to odtwórca, główny wykonawca reżyserskich zamysłów. Tymczasem wiemy jednak, że reżysera w filmie nie ma, bowiem to aktor dźwiga na sobie ciężar zawartych w dziele treści i oczywiście ich form podawczych. (…) Na starość rozdrażniony dowodził, że Marlena nie była w ogóle aktorką, on ją stworzył od początku do końca, a ona stanowiła zaledwie posłuszną materię w jego poczynaniach. Te oświadczenia, okrutne i niesprawiedliwe, wymierzone we wciąż czynną i odnoszącą sukcesy – na ekranie, a z czasem także na estradzie – aktorkę, wymierzone w nią po to, żeby raniły, wskazują na niszczącą rolę, jaką w biografii reżysera odegrała sprawa Marleny. Nie mówcie – woła siedemdziesięcioletni von Sternberg do dziennikarzy na festiwalu w Mar Del Plata w 1965 roku – […] że Marlena wypełnia moje dzieło, że ona je opanowała, że je posiadła i daje mu życie. Nie, to nie jest tak. Żadna ludzka istota w moich rękach nie była więcej warta niż każda inna. Istota ludzka (Marlena Dietrich także) była dla mnie przedmiotem anonimowym, który znajdował się przed kamerą po to, żeby wykonywać moje polecenia, jedynie po to, żeby robić to, czego mógłbym od niej zażądać. Marlena nie jest sobą w moich filmach; wiedzcie o tym, Marlena nie jest Marleną. Marlena to jestem ja, i ona o tym wie lepiej niż ktokolwiek. Ona wie. Ona o tym wie na tyle dobrze, że przysyła mi rokrocznie bardzo regularnie od 1940 roku, swoją ostatnią fotografię z tymi samymi słowami: Byłam niczym bez ciebie, jestem niczym bez ciebie. Po czym jeszcze: Tak, ja wiem, że ona mówi o mnie zawsze dobrze. Ale postępując w ten sposób, mimo to mnie rani […]. Mówiąc o mnie z entuzjazmem, Marlena osiąga określony cel: czyni mnie odpychającym.
Aleksander Jackiewicz „Fenomenologia kina, tom I” (1981)

Zanim ukończył college, zaproponowała, że wyjdzie za niego i urodzi mu dziecko.
– Chyba nie chcesz jechać do Wietnamu, co? – zapytała.
Właściwie to (wówczas) zdawało mu się, że owszem, chce – nie żeby nie sprzeciwiał się wojnie ze względów politycznych, choć daleko mu było do radykalnych poglądów Katie. Ketchum nazywał ją „pieprzoną anarchistką”. Daniel Baciagalupo uważał, że powinien jechać do Wietnamu jako pisarz; wierzył, że jego zadaniem jest zobaczyć wojnę na własne oczy i samemu określić, jaka jest naprawdę. Ojciec i Ketchum uznali, że ma nie po kolei w głowie.
– Nie po to puściłem cię do cholernego Exeter, żebyś mi teraz jechał na głupią wojnę! – krzyczał Dominic.
Ketchum zagroził, że przyjedzie i obetnie mu kilka palców prawej ręki.
– Albo całą pieprzoną łapę! – wrzasnął, odmrażając sobie jaja w budce na jakimś wygwizdowie.
Obaj mężczyźni obiecali matce Dana, że nigdy nie puszczą go na wojnę. Ketchum odgrażał się, że utnie Danny’emu rękę, lub chociaż palce, swoim browningiem; nóż był długi na trzydzieści centymetrów i ostry jak brzytwa.
– Albo załaduję dwururkę i rozwalę ci kolano!
Daniel Baciagalupo wybrał propozycję Katie Callahan.
– No dalej, zapłodnij mnie – powiedziała. Pobierzemy się i urodzę ci dziecko. Ale nie zostanę długo, nie myśl sobie. Nie mam zamiaru być niczyją żoną i nie nadaję się na matkę, ale wiem, jak urodzić dziecko. Dla dobra sprawy, żeby ocalić chociaż jedno mięso armatnie z tej pieprzonej wojny. W dodatku chcesz być pisarzem! Do tego musisz być żywy, nie? Ty głąbie!
Grała w otwarte karty; Danny od początku wiedział, co się święci. Poznali się, rozbierając się do naga przed lekcją rysunku.
– Jak masz na imię? – zapytała. – I kim chcesz zostać, kiedy dorośniesz?
– Będę pisarzem – oznajmił Danny, zanim jeszcze powiedział jej, jak ma na imię.
– Jeśli myślisz, że możesz żyć bez pisania, lepiej nie pisz – powiedziała.
– Co mówiłaś?
– To nie ja, tylko Rilke, głąbie. Jeśli chcesz być zasranym pisarzem, powinieneś go przeczytać.
Teraz odeszła, gdyż poznała (używając jej własnego określenia) „następnego kretyna, który myśli, że powinien jechać do Wietnamu, żeby go, kurwa, zobaczyć!”. Katie postanowiła urodzić mu dziecko. Któregoś dnia znowu odejdzie, i tak w kółko, „dopóki ta pieprzona wojna się nie skończy”.
Wreszcie jej czas się skończy; z matematycznego punktu widzenia istniała tylko garstka chłopców, których mogła w ten sposób uchronić przed wojną. Młodych ojców pokroju Danny’ego Baciagalupo nazywano „ojcami Kennedy’ego”; w marcu 1963 roku prezydent ogłosił ustawę zwalniającą ich ze służby wojskowej. Obowiązywała tylko przez krótki czas, ale skorzystał z niej Daniel Baciagalupo, pisarz.
John Irving „Ostatnia noc w Twisted River” (strona 166-67)

Podobno Ketchum znał największego debila w tych stronach, który zbudował stajnię w górze rzeki nad noclegownią i stołówką. Kiedy wszyscy drwale się pochorowali, postanowili powiesić pomysłowego faceta na uprzężach nad gnojowiskiem, „póki debil nie zmądrzeje”
John Irving „Ostatnia noc w Twisted River” 

Coraz bardziej tęsknię do kina pozornie pustych kadrów, które nie posługują się deklamującym aktorem, nie zawiązuje mozolnie akcji poprzez dzianie się, które potrafi operować całością obrazu dla oddania nastroju bohatera, które potrafi zatrzymać się z uwagą: patrzeć na świat nie po to, żeby go portretować lub karykaturować, lecz żeby się nim zachwycić albo gardzić nim, będące wizualnym wyrazem akceptacji albo negacji świata.
(…) Kino musi wyrwać się z kręgu: literatura – kino – rzeczywistość, gdzie strona wizualna i dźwiękowa są marnymi instrumentami technicznymi, a nie środkiem wyrazu. Musi zastanowić się nad swoją skłonnością sztampy muzycznej i plastycznej, do kiczu jako wyniku bezmyślności, nieświadomego zabiegu.
Przede wszystkim jednak musi nauczyć się najtrudniejszego – konstruowania opowieści tak, aby bohaterowie mieli wewnętrzną głęboką motywację, żeby byli niewymienialni, w pełni uzasadnieni w ekranowym świecie. Za dużo jest słów, za mało ledwie zauważalnych, drobnych gestów tworzących postać lepiej niż jakiekolwiek deklaracje. Udowodnione dotychczasowymi umiejętnościami Bajona, Marczewskiego, Królikiewicza czy Żebrowskiego pozwalają być optymistą. Jak doświadczenia z tematem historycznym Agnieszki Holland i Edwarda Żebrowskiego rokują, iż filmowe zrozumienie historii pozwoli widzom zastanowić się, skąd są i dokąd zmierzają.
Dwadzieścia pięć lat z filmem polskim to szmat czasu. Okazywał oblicze głupka, błazna, przenikliwego krytyka; gorzej bywało z mądrością i zabawą. Po nie trzeba było przemykać do zakazanych dzielnic: amerykańskiej, włoskiej, szwedzkiej, angielskiej, a ostatnio także zachodnioniemieckiej, zazdroszcząc tamtym filmom ich niebywałej witalności, nasiąkniętej perswazją, to biologiczną radością uciekającą przed zwyrodnieniem starożytnej kultury. Przede wszystkim zazdroszcząc ciągłości, pozwalającej i wręcz zmuszającej do kontynuowania uprzednio
wypowiedzianych słów, do rozmawiania językiem (albo i o języku) wcześniej stworzonych konwencji, zazdroszcząc możliwości stałego „odbijania” się od dnia wczorajszego. Czasami przychodziło zazdrościć – podobnym do naszej – dzielnicom czeskim i węgierskim pamięci, niebywałego poczucia humoru Czechom, to znowu Węgrom poważnego traktowania problematyki etycznej (np. „Misja” Ferenca Kósy) i nie mniej poważnych prób zrozumienia czasu przeszłego nieminionego.
Mojej zrujnowanej filmowej oblubienicy, pozbawionej, w jej wieku jakże potrzebnego, sprzętu i taśmy, całego salonu piękności i kliniki geriatrycznej, muszą wystarczyć wrażliwość i myślenie. I może jeszcze odrobina twarzy…
Jakże chciałbym, żeby była wrażliwa i myśląca. Po tylu latach trudno przeżywać uniesienia, zachować wierność, skoro tyle jest młodszych i piękniejszych. Chodzi o przyjaźń. Z mądrym i wrażliwym filmem polskim gotówem się nudzić w pustej i nieogrzewanej sali kinowej jakiegoś potwornego miasteczka wdychając smród kinowego prowincjonalnego pyłochłonu, niemytych dusz, niemytych nóg.
A kiedy usiądzie za mną facet w ciężkich buciorach i okutym czubem będzie mnie szturchał w rachityczny kręgosłup, to może nawet mu powiem odważnie, krzycząc szeptem: „Dlaczego mnie kopiesz w dupę, ty skurwysynu?”. A on zawstydzi się, zarumieni w ciemnościach i weźmie swoją barchanową damę za łokieć, by wreszcie pójść do diabła. Na odchodnym, żeby nie stracić pyska, przybasuje: „Nudny ten film„.
Ja będę dalej śnił, jak się okaże po latach, sen niezupełnie filmowy. Niezupełnie sen…Albowiem ten cud, czy to dziwo, wzrusza mię wielce
„Kraina niedojrzałości” (Waldemar Chołodowski, 1983)

Dzieci do pracy w fabryce posyłali rodzice. Dzień pracy był długi, ale nie była ona ciężka: najczęściej polegała na doglądaniu maszyn tkackich czy dziewiarskich i rozplątywaniu nici, kiedy się splątały. To nie o te dzieci chodziło, gdy zaczęły się naciski na ustawodawstwo fabryczne. Pierwsza ustawa regulująca pracę dzieci w Anglii (1788) określa długość i warunki pracy dziecięcych czyścicieli kominów, brudne, niebezpieczne zajęcie, którego początki sięgają daleko przed rewolucję przemysłową, a które nie wiąże się z fabrykami. Pierwsza ustawa dotycząca fabrycznej pracy dzieci miała chronić te, które w faktyczne niewolnictwo oddawali opiekunowie parafialni, URZĘDNICY PAŃSTWOWI. Były to dzieci porzucone i osierocone, których prawnymi opiekunami byli urzędnicy zajmujący się w parafii opieką nad biednymi, a które mocą zawieranych przez nich umów skazane były na wieloletnią harówkę za samo utrzymanie.

Istnieją świadectwa tego, że warunki zatrudnienia i pracy były znacznie lepsze w nowszych i większych fabrykach. Ustawy fabryczne uchwalane w latach 1819-1846 nakładały kolejne ograniczenia na zatrudnienie dzieci i młodocianych. Właściciele większych zakładów, które łatwiej było poddawać częstszym kontrolom, coraz częściej w ogóle rezygnowali z zatrudniania dzieci, gdyż wtedy nie musieli się troszczyć o szczegółowe, arbitralne i ciągle zmieniające się przepisy, które mówiły, jak mają prowadzić fabrykę. W efekcie tych prawnych interwencji zaczęli zwalniać dzieci, te zaś, musząc pracować, aby w ogóle wyżyć, z konieczności szukały zatrudnienia w mniejszych, starszych, położonych na uboczu fabrykach, gdzie narażone były na znacznie większy wysiłek i znacznie gorsze warunki bezpieczeństwa pracy. Te natomiast, które nie mogły znaleźć żadnej pracy, spadały do roli swych poprzedników sprzed stu, dwustu, trzystu lat: skazane były na dorywcze zajęcia w polu czy gospodarstwie albo – by użyć słów profesora Misesa – wałęsały się po kraju jako włóczędzy, żebracy, złodzieje, prostytutki obu płci.

USTAWODAWSTWO NIE POŁOŻYŁO BYNAJMNIEJ KRESU pracy dzieci; ta skończyła się wtedy, gdy znikła ekonomiczna konieczność, pod ciśnieniem której dzieci musiały pracować, aby przeżyć, to znaczy, kiedy zarobki rodziców zaczęły wystarczać na ich utrzymanie. Wyzwolicielami i dobroczyńcami tych dzieci nie byli bynajmniej prawodawcy czy inspektorzy fabryczni, lecz przedsiębiorcy i finansiści. To ich wysiłki, ich inwestycje w maszyny doprowadziły do wzrostu płac realnych, do pojawienia się obfitości dóbr po niskich cenach i do nieporównywalnego z niczym wcześniejszym wzrostu poziomu życia

Robert Hassen „Kapitalizm: Nieznany Ideał”
Moje poczucie humoru często marnowało się w towarzystwie.
„Kraina Chichów”