Krótko o tytułach z 2005 roku

To ten film, w którym występuje słynna scena walki wręcz na kilku piętrach restauracji, nakręcona w jednym ujęciu trwającym 4 minuty. A jak wygląda początek tej produkcji? Jakieś Indie, jakieś słonie, jakiś rynek… Motorem napędowym tej historii jest właśnie porwanie słoni. A główny bohater postanawia je odzyskać. Co kraj to obyczaj. To, co potem następuje to kino przywodzące mi na myśl te amatorskie produkcje klasy B z gatunku J-Splatter, gdyby były dobrze zrobione. Co prawda nie ma tutaj istot nadnaturalnych, ale reszta składowych się zgadza. Aktorzy pełni pasji i pomysłowość choreografów wystarczyła, by stworzyć fascynujące, piękne kino walki. Starcie w fabryce i pojedynki w świątyni to arcydzieła kiczowatych, niepoważnych starć wręcz. Śmiałem się i byłem pod wrażeniem jednocześnie. Te trzy sceny musicie zobaczyć i tyle.

Pierwszy sezon ustalił fundamenty – wprowadził większość bohaterów, ustawił wątki i motywy, które będą rozbrzmiewać przez resztę produkcji. Drugi sezon wprowadza jeszcze więcej postaci, dodaje wątków… I nadal nie wywiera na mnie szczególnego impaktu. Wiele rzeczy jest mi nie w smak podczas oglądania. Przeszkadza mi montaż, który jest poprawny, ale nie daje wystarczająco dużo miejsca dla aktorów, dla scenografii, dla momentu. Przez to nie mogłem wiele poczuć podczas seansu. Ot, klimat miasteczka na ten przykład – są tu ujęcia, gdy ktoś idzie ulicą główną. I jak się człowiek przyjrzy, to zauważy, że na potrzeby takich ujęć ruszono w ruch każdy element. Miasteczko jest pełne statystów i różnych czynności. Problem w tym, że widzicie to nawet nie przez pełną sekundę, ale przez kilka klatek, a potem oglądamy już następną scenę. To samo z aktorami. Montażysta pozwala im tylko wypowiedzieć swoją kwestię i następnie od razu robi przeskok na kogoś innego. Oni nie mają okazji, by ożyć na ekranie. Dialogi też sprawiają mi problem. Ponownie, jest to nowoczesna mowa stylizowana lekko na Dziki Zachód – to mi nie przeszkadza, ale bolą mnie uszy już od przekleństwa w każdej linijce dialogu, które w ogóle tam nie pasują. Style dialogowe to już kompletna kasza, bo część postaci mówi w sposób bardzo dystyngowany. Bogate słownictwo i kultura w dostarczaniu wypowiedzi. U części postaci to działa jak w przypadku pani Garret albo dziennikarza. Część bohaterów z kolei jest dzika i wypowiada się jak analfabeta. Znowu – u niektórych to działa. Są też tacy bohaterowie, którzy są dzicy, ale starają się wypowiadać cywilizowanie, mieszając oba wspomniane style. Do niektórych to pasuje, choćby Swegena, ale większość twarzy na ekranie mówi tak, że to się w ogóle nie dodaje. Wypowiadają takie długie, złożone zdania, artykułują swoje myśli jakby to były czasy Wiktoriańskie, używają „trudniejszych” słów. Ja tego zwyczajnie nie czuję, bo nie mogę uwierzyć w to, co widzę. Tak jakby dresy w filmach Patryka Vegi cytowały Norwida („Nabyłem ja drogą kupna u panienki obuwie, które zdaje się uciskać mnie w śródstopie, wywołując tym samym nieznaczny spadek zadowolenia ze świadczonych w tym przybytku handlowym usług”). Z kolei historia, losy postaci – ot, toczy się. Wątek kamieni oraz wypadek z koniem – to zapamiętam. Można to było zaprezentować o wiele lepiej (wspomniany montaż, brak czasu dla aktorów), ale niech będzie, jak jest. Jedynym elementem, który uczciwie wywołuje mój zachwyt to prowadzenie postaci przez historię jednocześnie. Każda osoba na ekranie pełni jakąś funkcję i gdy COŚ się dzieje w miasteczku, to zawsze wiemy, gdzie każda z tych piętnastu twarzy się znajduje, bo to za każdym razem ma na nich jakiś wpływ. Szacunek!