Krótko o tytułach z 1957 roku

Intrygujący krótki metraż dokumentalny o dorastającym pokoleniu. Nieco ponad dekada minęła względem wojny, a młodzi już mają problem z życiem. Nie umieją się odnaleźć, są apatyczni, nie wierzą w wartości dostarczane im z góry. A skoro są tylko jedne właściwe wartości, to ich ucieczka trafia w pustkę. Wypowiadają przy tym zdania zbyt nam bliskie, chociaż są odległe o ponad 60 lat. W życiu trzeba nauczyć się kombinować to jedno z nich. Mówimy przecież o ludziach w większości urodzonych w trakcie drugiej wojny światowej. Mówimy też o dokumencie, który miał być zaakceptowany przez rząd – stąd rozdzielenie obrazu i dźwięku. W tej drugiej dominuje narrator, który moralizatorsko góruje nad bohaterami. Wyraża on żal i zaniepokojenie, że młode pokolenie odstaje od misji narodu, że nie chce budować wspólnego dobra. Łatwo jest jednak przez to przejrzeć i zobaczyć obraz bez narzuconego kontekstu. Nawet on jednak sprytnie mówi prawdę: nowe pokolenie faktycznie odstaje, faktycznie jest apatyczne, faktycznie nie chce budować wspólnego dobra. To wszystko to są fakty, a ich ocena lub wnioski z nich płynące można odrzucić. To naprawdę sprytny zabieg. Najbardziej w tym wszystkim uderza ostanie zdanie, w którym między wierszami usłyszałem oskarżenie władzy za stworzenie takiego pokolenia, doprowadzenie młodych ludzi do takich wierzeń, jakie właśnie zaczęli wyznawać. I nie przestali przez wiele następnych dekad. Cholernie ważny dokument!

Portret alkoholizmu. Dzień z życia Kowalskiego, który postanowił, że rzuci nałóg. Akcja przebiega niemal w czasie rzeczywistym, kiedy to bohater stawia czoła kolejnym wyzwaniom: pragnieniu, przyjaciołom, jak i obcym ludziom spotkanym na ulicy. Widzą oni w nim beznadziejny przykład alkoholika, na którego można tylko splunąć i zapomnieć. Analiza tematu jest wielopoziomowa, brudna i niełatwa w oglądaniu. Język filmu i jego bohaterów to poezja i romantyczne cierpienie zamiast dobitności, bezpośredniości i otwartości. Ludzie w Pętli wszystko robią z pasją. Unoszą się gniewem, przemawiają i są agresywni wobec siebie nawzajem. Morał znamy od początku, ale istotne jest co innego: aby widz mógł dostrzec problem z innej perspektywy niż jego własna.